ဒီေလဆိပ္ကို ျဖတ္ၿပီး ကၽြန္မ ခရီးေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ ထြက္ဖူးပါတယ္။ ဒီတခါထြက္တဲ့ ခရီးကေတာ့ အရင္ခါေတြလို ခဏတျဖဳတ္ သြားၿပီး ျပန္လာရမည့္ ခရီးမ်ိဳးမဟုတ္။ သို႔ေပမဲ့လည္း ေလဆိပ္ရဲ့ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရး (Passport control) ကို အျဖတ္မွာေတာ့ ဒီေလဆိပ္ကို ျဖတ္ၿပီး ကၽြန္မ သြားဖူးတဲ့ ခရီးေတြထဲမွာေတာ့ ဒီတခါေလာက္ ေလဆိပ္ကို အလြယ္တကူ ျဖတ္ရဖူးတဲ့ခရီး တခါမွ မရွိဖူးေသးပါဘူး။ ခါတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ဒီလို Loading gate ကို ေရာက္ဖို႔ Passport Control ကို မျဖတ္ခင္ ဂုဏ္ေတာ္ေတြ၊ သမၺဳေဒၶေတြ အေခါက္ေပါင္း မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ စိတ္ထဲမွာ ရြတ္ေနရၿပီး ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ဒီေနရာကိုေရာက္လာၿပီး ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ အစစ္အေဆး အေမးအျမန္းေတြကို ေကာင္းစြာေျဖဆိုႏိုင္ၿပီးမွ ဒီေနရာကို ေရာက္ရတာပါ။ အခုေတာ့ ဒီေနရာကို ေရာက္တဲ့အထိ IOM (International Organisation for Migration) ၀န္ထမ္းကပဲ အစစအရာရာ လိုက္လုပ္ေပးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ကိုယ့္ဖါသာကိုယ္ ဘာမွကို မေျပာလိုက္ မလုပ္လိုက္ရပါဘူး။
ေကာင္တာမွာ ကၽြန္မတို႔ကို ဘာမွမေမး၊ MOI ၀န္ထမ္းကိုပဲ ထိုင္းလိုနဲ႔ ေမးျမန္းေျပာဆိုၿပီး ျဖတ္လာလိုက္တာ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ရဲ့ Passport control ကို ဒီေလာက္ေတာင္ လြယ္ကူေခ်ာေမြ႔စြာနဲ႔ ျဖတ္ရတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳက ကၽြန္မ အိပ္မက္မ်ား မက္ေနလားလို႔ေတာင္ သံသယ ၀င္မိတယ္။ လြယ္လိုက္တာ ဒါေပမဲ့ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ရဲ့ Passport Control ကို ဒီေလာက္ လြယ္ကူေခ်ာေမြ႔စြာနဲ႔ ျဖတ္ရတာေတာင္မွ ဘာေၾကာင့္မ်ား ရင္ထဲမွာေဖၚျပမတတ္တဲ့ ေလးလံထိုင္းမႈိင္း ေနမိပါလိမ့္လို႔ အေျဖရွာမရဘူး။
ကၽြန္မတို႔ကို ဘာမွ မေမးတဲ့အျပင္မွာ ေကာင္တာက အမ်ိဳးသမီးက ကၽြန္မတို႔ မိသားစုကိုၾကည့္ၿပီး Good luck for your family in the new country လို႔ေတာင္ ေဖၚေဖၚေရြေရြနဲ႔ ေျပာလိုက္ေသးေတာ့ ဘုရားေရ အရင္ႀကိမ္ေတြ ခရီးထြက္တုန္းက ျမန္မာမွန္း သိတာနဲ႔ သူတို႔လုပ္စာကို တသက္လံုး ထိုင္စားေနသလို မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ စစ္လားေဆးလား၊ ေမးလားျမန္းလား လုပ္ခဲ့တာ သူတို႔မဟုတ္ရာ က်ေနတာပဲလို႔ စိတ္ထဲမွာ ႀကိတ္ၿပီးေျပာေနမိတယ္။ ကြာတာကေတာ့ အခုတႀကိမ္လာတာ ကၽြန္မတို႔မွာ ဘာ Passpot မွမပါ IOM က ဆစ္ဒနီေလဆိပ္ေရာက္ရင္ လူ၀င္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရး ေကာင္တာမွာ ျပဖို႔ဆိုၿပီး ေပးလိုက္တဲ့ IOM ဆိုၿပီး သံုးလံုးတည္း ေရးထားတဲ့ စကၠဴအိတ္ေလးထဲမွာ ၾသစေၾကးလ်ား သံရံုးက ဗီဇာတံုးထုေပးထားတဲ့ ေလွ်ာက္လႊာစာရြက္တရြက္နဲ႔ တျခားစာရြက္စာတမ္း တခ်ိဳ႔ပဲပါပါတယ္။ ျမန္မာ Passpot ဟာ ဒီလို ဗီဇာတံုးထုထားတဲ့ ေလွ်ာက္လႊာစာရြက္ေလး တရြက္ေလာက္ေတာင္ ကိုင္ေဆာင္သူကို ေႏြးေထြးလံုၿခံဳမႈ မေပးႏိုင္ဘူးဆိုတာ ႀကံဳဖူးသူတိုင္း ခံစားမိလိမ့္မယ္လို႔ ေတြးရင္း ဒီခရီးကိုထြက္ဖို႔ စတင္စဥ္းစားစဥ္ကေန အခုထိ အေျခအေနကို ကၽြန္မ ျပန္စဥ္းစားေနခဲ့မိတယ္။
ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာ မဟာမင္းႀကီးမ်ား (UNHCR) ရံုး ဘန္ေကာက္ က အသိအမွတ္ ျပဳထားတဲ့ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ တတိယႏိုင္ငံတခုမွာ အေျခခ်ဖို႔ ကၽြန္မတို႔ စေလွ်ာက္ခဲ့စဥ္က ျမန္မာျပည္က ေက်ာင္းသား ႏိုင္ငံေရးခိုလႈံသူေတြကို လက္ခံတဲ့ ႏိုင္ငံဆိုလို႔ အေမရိကန္၊ ကေနဒါနဲ႔ ၾသစေၾကးလ်ား သံုးႏိုင္ငံပဲ ရွိခဲ့ပါတယ္။ UNHCR က နံပါတ္ရၿပီးတာနဲ႔ စၿပီးေလွ်ာက္လႊာတင္ေတာ့ အမ်ိဳးသားက ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ အေမရိကကုိ သြားခ်င္တယ္၊ ကေနဒါမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ညီမက ကေနဒါကိုပဲ လာေစခ်င္တယ္။၊ ကၽြန္မကေတာ့ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ လူမႈဖူလံုေရးစနစ္ ေကာင္းၿပီး စိတ္၀င္စားဖြယ္ ၾသစေၾကးလ်ားသမိုင္းကိုလည္း အနည္းငယ္ ဖတ္ဖူးေတာ့ ၾသစေၾကးလ်ားကိုပဲ သြားခ်င္တယ္။ အလုပ္အကိုင္ ရွာေဖြဖို႔ ပိုမိုလြယ္ကူေပမဲ့ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးအပါအ၀င္ လူမႈဖူလံုေရးမွာ ၾသစေၾကးလ်ားေလာက္ အာမခံခ်က္ မရွိတဲ့ အေမရိကကို ကၽြန္မလံုး၀မႀကိဳက္ပါ။ လူမႈဖူလံုေရးနဲ႔ က်န္းမာေရးမွာ အာမခံခ်က္ရွိေပမဲ့ ပညာေရးမွာ ၾသစေၾကးလ်ားေလာက္ အခြင့္အေရးမရွိ ဒါအျပင္ ရာသီဥတုေအးလြန္းတဲ့ ကေနဒါကိုလည္း ၾသစေၾကးလ်ားေလာက္ မႀကိဳက္ခဲ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ တတိယႏိုင္ငံကို ေလွ်ာက္တဲ့ ေလွ်ာက္လႊာမွာ ၾသစေၾကးလ်ား ပထမ၊ ေယာက္်ား အရမ္းသြားခ်င္တဲ့ အေမရိက ဒုတိယ၊ ညီမရွိတဲ့ ကေနဒါကို တတိယ ဦစားေပးအေနနဲ႔ ေလွ်ာက္လုိက္ပါတယ္။ ၾသစေၾကးလ်ားကို ပထမဦးစားေပးအျဖစ္ထည့္တာ အမ်ိဳးသားက သိပ္မႀကိဳက္ေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔ လင္မယားၾကားမွာ ထားရွိတဲ့နားလည္မႈက ဒီသံုးႏိုင္ငံမွာ ပထမဦးဆံုးေခၚတဲ့ ႏိုင္ငံကိုသြားမယ္လို႔ နားလည္မႈထားပါတယ္။
ကံမေကာင္းခ်င္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ၾသစေၾကးလ်ားမွာ ေလဘာပါတီကေန လစ္ဘရယ္ပါတီဆီ အာဏာ ကူးေျပာင္းခါစ ကာလမို႔ ျမန္မာဒုကၡသည္ ေခၚယူေရးကို ၾသစေၾကးလ်ားသံရံုးက Process လုပ္မႈ သိပ္ေႏွးသြားခဲ့တာ ေတာက္ေလွ်ာက္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မအမ်ိဳးသားကလည္း ၾသစေၾကးလ်ားက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေခၚမွာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာ တြက္ထားပံုရပါတယ္။ သူထင္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ ေလွ်ာက္ၿပီး သိပ္ေတာင္ မၾကာဘူး အင္တာဗ်ဴးေခၚေတာ့ သူ႔ႏိုင္ငံကို ဒုတိယ ဦးစားေပးမွာ ထည့္ထားေပမဲ့ အေမရိကားက ပထမဦးဆံုးေခၚပါတယ္။ ကၽြန္မ အမ်ိဳးသားကေတာ့ သူသြားခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံကို သြားရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေပ်ာ္ေနခဲ့ပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴးမွာ အကုန္လံုး အဆင္ေျပခဲ့ပါတယ္။ အေမရိကန္က အင္တာဗ်ဴးကို ႏွစ္ၾကိမ္ေခၚေလ့ရွိၿပီး ပထမ အင္တာဗ်ဴးက အခ်က္အလက္ယူယံု လူစီစစ္ရံုသာ ျဖစ္ၿပီး ဒုတိယအင္တာဗ်ဴးမွာမွ လက္ခံမခံကို အဆံုးအျဖတ္ ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ ဒုတိယ အင္တာဗ်ဴးကို တိယႏိုင္ငံကို မထြက္ခြာမီ ယာယီျဖတ္သန္းရတဲ့ Ratchbury ခရိုင္မွာရွိတဲ့ Burmese Students' Centre လို႔ေခၚတဲ့ မနီလြိဳင္စခန္းထဲ၀င္ရပါတယ္။ အဲဒီလို Camp ထဲ၀င္၊ တရားရံုးစတိသေဘာတက္ရၿပီးမွ ထိုင္းအစိုးရက ႏိုင္ငံျခား ထြက္ခြာခြင့္ေပးတယ္ဆိုေတာ့ အေမရိကန္သံရံုးက ကၽြန္မတို႔ကို Camp ၀င္ၿပီးရင္ ဒုတိယ အင္တာဗ်ဴးကို ခ်က္ခ်င္းေခၚမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
အေမရိကန္သံရံုးဟာ တျခားသံရံုးေတြနဲ႔ မတူတဲ့အခ်က္က အလုပ္လုပ္တဲ့ ေနရာမွာ ဖင့္ေႏွးေလးလံမႈ လံုး၀မရွိ ေျပာထားရင္ေျပာထားတဲ့အတိုင္းကုိ အခ်ိန္အတိအက်နဲ႔ အေကာင္အထည္ေဖၚတာ တခုကို ကၽြန္မသိပ္သေဘာက်ပါတယ္။ ၾသစေၾကးလ်ား သံရံုးကေတာ့ ခါတိုင္းလိုမဟုတ္ဘဲ ေလွ်ာက္ထားသူေတြ အားလံုးကို Camp ထဲေရာက္ၿပီးမွ အင္တာဗ်ဴးေခၚေတာ့မယ္ဆိုၿပီး လုပ္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မမွာ ကိုယ္၀န္နဲ႔မို႔ ကေလးေမြးၿပီးမွ Camp ထဲ၀င္မယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ Camp ၀င္တဲ့ ေန႔ကို ၾသဂုတ္လ ၂၁ ရက္ေန႔နဲ႔ UN ရံုးမွာ ရက္ခ််ိန္း ယူထားတာကို ေျပာင္းစရာအေၾကာင္း ျဖစ္လာတယ္။ ကေလးကို Camp ထဲေရာက္ၿပီးမွ ေမြးေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး Camp ထဲ ၂၁ June မွာ ၀င္ဖို႔ ရက္ယူထားတဲ့ ကိုသားညြန္႔ဦး (VOA) နဲ႔ အင္ၾကင္း (RFA) စံုတြဲကလည္း ေနာက္က်မွ ၀င္ခ်င္တယ္ဆိုတာနဲ႔ အေတာ္ျဖစ္သြားတယ္။ ဇြန္လ ၂၁ ရက္ေန႔မွာ Camp ၀င္ဘို႔ ရက္ခ်ိန္းယူထားတဲ့ သူတို႔စံုတြဲနဲ႔ ၾသဂုတ္လ ၂၁ ရက္ေန႔မွာ Camp ၀င္မည့္ ကၽြန္မတို႔စံုတြဲ Camp ၀င္မည့္ေန႔ကို UN ရံုးမွာ သြားေျပာၿပီး လဲလိုက္တာ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။
Camp ထဲေစာေစာ ၀င္ျဖစ္ေပမဲ့ ၾသစေၾကးလ်ားသံရံုးဟာ အင္တာဗ်ဴးကို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေခၚဘူး။ အလုပ္လုပ္တာ သိပ္တိက်တဲ့ အေမရိကန္ သံရံုးကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ Camp ထဲေရာက္ေနတာ UN နဲ႔ သံရံုးေတြ အဆက္အသြယ္ရွိေတာ့ သိေနၿပီး ကၽြန္မတို႔ ဆက္သြယ္စရာမလိုဘဲ ကၽြန္မတို႔ကိုကို ဆက္သြယ္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အင္တာဗ်ဴးေခၚတာ မဟုတ္ဘဲ ဒုတိယ အင္တာဗ်ဴး မေခၚေသးဘူး ဆိုတာ အေၾကာင္းအရင္းနဲ႔တကြ အေၾကာင္းၾကားလာပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ကေနဒါမွာ ကၽြန္မညီမ ရွိတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္နဲ႔ ဟိုေရာက္ၿပီးမွ Family reunification ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ဟိုကလူဒီေျပာင္းခ်င္ ဒီကလူဟိုေျပာင္းခ်င္ ျပႆနာေတြ အတိတ္မွာ ေျဖရွင္းရလြန္းလို႔ အေမရိကန္နဲ႔ အိမ္နီးနားခ်င္း ႏိုင္ငံေတြမွာ ေဆြမ်ိဳးရွိတဲ့သူေတြကို အဲဒီႏိုင္ငံေတြက လက္မခံမွသာ အေမရိကန္က လက္ခံဖို႔ ေပၚလစီရွိေၾကာင္းနဲ႔ ကေနဒါ ႏိုင္ငံကိုပဲ အရင္ေလွ်ာက္ဖို႔ အၾကံျပဳထားတယ္။ အကယ္၍ ကေနဒါက ကၽြန္မတို႔ကို လက္မခံဘဲ Reject ေပးလိုက္ရင္ အေမရိကန္ သံရံုးကို ခ်က္ခ်င္းအေၾကာင္းၾကားပါ ဒါဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္းေခၚမယ္လို႔ အေၾကာင္းၾကားလာပါတယ္။ ကၽြန္မ အမ်ိဳးသားကေတာ့ အေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ အေမရိကန္က Reject က်ပါေစလို႔ အစကတည္းက ဆုေတာင္းေနတဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ ၾသစၾကးလ်ား သြားရဖို႔ အေၾကာင္းဖန္တယ္လို႔ပဲ သေဘာထားၿပီး ေပ်ာ္ေနခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မကသာ ေပ်ာ္ေနခဲ့ေပမဲ့ ၾသစေၾကးလ်ားသံရံုးက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးမေခၚဘူး။ ကေနဒါကလည္း သူ႔ႏိုင္ငံကို တတိယဦးစားေပးအေနနဲ႔ ေလွ်ာက္ထားေတာ့ ကၽြန္မတို႔ကို အရင္ေခၚစရာ အေၾကာင္းမရွိ။ ပထမဦးစားေပး ေလွ်ာက္ထားတဲ့သူေတြကိုပဲ ေခၚတာ သဘာ၀က်ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၾသစေၾကးလ်ားသံရံုးကို ခဏခဏ ဖုန္းဆက္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ဟာ ၾသစေၾကးလ်ားကို ပထမဦးစားေပးအေနနဲ႔ ေလွ်ာက္ထားတဲ့သူေတြ ျဖစ္ေၾကာင္း Camp ထဲေရာက္မွ အင္တာဗ်ဴးေခၚမယ္ဆိုလို႔ အခု Camp ထဲေရာက္ေနတာလည္း ၾကာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ဘယ္ေတာ့ေခၚမလဲ စသည္ျဖင့္ ခဏခဏ ဖုန္းဆက္လွမ္းေမးလည္း ဘာမွ တိက်ေရရာတဲ့ အေျဖကိုမွ မေပးခဲ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ တခ်ိဳ႔ကို အင္တာဗ်ဴးမေခၚပဲ ေဆးစစ္ Form ေတြ တခါတည္း ပို႔ေပးလိုက္ၿပီး တခ်ိဳ႔ကို အင္တာဗ်ဴးေခၚမည့္ List ကို ရံုးမွာ ကပ္ထားတာ ေတြ႔တယ္။ ေဆးစစ္ Form တန္းရတဲ့သူေတြကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ဘြဲ႔ရပညာတတ္ေတြ ျဖစ္လာခဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အင္တာဗ်ဴးေခၚတဲ့ စာရင္းထဲမွာ ကၽြန္မတုိ႔ အပါအ၀င္ မိသားစု သံုးဆယ္ခန္႔ပါတယ္။
သားကို ကိုယ္၀န္မရခင္ကတည္းက ေလွ်ာက္ထားတာ သားေမြးၿပီး ၆ လၾကာမွ အင္တာဗ်ဴးေခၚခံရတယ္။ အင္တာဗ်ဴးေခၚၿပီး ၆ လၾကာတဲ့အထိ ေအာင္တယ္ ရႈံုးတယ္လည္းမေျပာပဲ ထားေတာ့ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဖုန္းဆက္ေမးၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ တခ်ိဳ႔ကို ေဆးစစ္ Form ခ်ေပးပါတယ္။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔အပါအ၀င္ အင္တာဗ်ဴးကို ဘာသာျပန္မပါဘဲ ေျဖထားတဲ့သူေတြ အမ်ားဆံုးပါေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ က်န္တဲ့သူေတြကို ေအာင္တယ္ ရႈံုးတယ္ဆိုတာလည္း ဘာမွမေျပာဘဲ ဒီလိုပဲ တန္းလန္းႀကီး ထားထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ေဆးစစ္ၿပီးေတာ့လည္း ဘာမွမေျပာဘဲ ဒီအတိုင္း အၾကာႀကီး ထားထားတယ္။ အရင္က ေဆးလိပ္ေသာက္ဖူးတဲ့သူေတြကို ထပ္ခါတလဲလဲ Chest X-Yay ျပန္ျပန္ရိုက္ၿပီး အခ်ိန္ဆြဲထားတယ္။ ၾသစေၾကးလ်ား သံရံုးဟာ အလုပ္လုပ္တာ လံုး၀စနစ္က်မႈ မရွိဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ စကင္ဒီေနဗီးယား ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့ ဖင္လန္က ပထမဦးဆံုး ျမန္မာဒုကၡသည္ေခၚတဲ့ ဥေရာပ ႏိုင္ငံတခုအျဖစ္ ေပၚလာေတာ့ ၾသစေၾကးလ်ားကို ေလွ်ာက္ထားတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ အေတာ္မ်ာမ်ားကလည္း ၾသစေၾကးလ်ား သံရံုး အလုပ္လုပ္ပံုကို စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ ဖင္လန္ကို ပထမဦးစားေပး သြားေျပာင္းကုန္ၾကသလို ေနာက္ပိုင္း ေနာ္ေ၀၊ ဆြီဒင္၊ ဒိန္းမတ္၊ နယ္သာလန္နဲ႔ နယူးဇီလန္တို႔ပါ ေခၚၾကေတာ့ ေအာ္စီေလွ်ာက္တဲ့အဖြဲ႔ေတြ ၈၀% ေလာက္က အဲဒီကိုပဲ ပထမဦးစားေပး သြားေျပာင္းကုန္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ေအာ္စီအဖြဲ႔ေတြက လူအနည္းစုပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဘာသာစကားအားနည္းတဲ့ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ ဘာသာစကားအသစ္တခု ထပ္သင္ဖို႔ ဘယ္လိုမွ စိတ္မ၀င္စားေတာ့တဲ့အတြက္ ဥေရာပႏိုင္ငံေတြဟာ ကၽြန္မတို႔ေလွ်ာက္ထားတဲ့ သံုးႏိုင္ငံစလံုးထက္ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈဖူလံႈေရး Social Security အကုန္သာတဲ့ ႏိုင္ငံေတြျဖစ္ေပမဲ့ ဘာသာစကားတခုတည္းေၾကာင့္ အဲဒီႏိုင္ငံေတြကို ေလွ်ာက္ဖို႔ စိတ္မ၀င္စားခဲ့လို႔ ေစာင့္တလက္စနဲ႔ ေစာင့္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ၾသစေၾကးလ်ားက ေခၚမည့္ေန႔ကိုပဲ ေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္မွ သြားေျပာင္းၿပီး ဥေရာပကိုထြက္တဲ့သူေတြ အေမရိကားကို ထြက္တဲ့သူေတြ တသုတ္ၿပီးတသုတ္ ထြက္ၾကကုန္ၿပီ ကၽြန္မတို႔က ဘာမွန္းမသိေသးဘူး။ ဥေရာပ ႏိုင္ငံေတြဆို သူတုိ႔ေခၚတဲ့ သူေတြကို ေဆးေတာင္ သူတို႔ႏိုင္ငံေရာက္မွ စစ္မယ္ဆိုၿပီး ေဆးေတာင္မစစ္ဘဲ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေခၚၾကတယ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေအာ္စီကို ေလွ်ာက္တဲ့ မိသားစုေတြထဲမွာေတာ့ ေဆးအကုနု္ေအာင္ရင္ေတာင္မွ တေယာက္ေယာက္ စိတ္ပိုင္း (သို႔) ရုပ္ပိုင္း တခုခု မသန္စြမ္း ျဖစ္ေနတာေတြ႔ရင္ ခ်က္ခ်င္းကို Reject ေပးပါတယ္။ ေခၚတဲ့ႏိုင္ငံေတြဟာ ေစတနာ ဘယ္ေလာက္ပါတယ္ဆိုတာ ဒီေနရာမွာ သိသာပါတယ္။ ေအာ္စီက ေခၚတာကို ေစာင့္ရင္းနဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘန္ေကာက္သံရံုးနဲ႔ Ratchaburi ေဆးရံုကို ေက်ာင္းသားေတြ ၀င္စီးတဲ့ ျပႆနာေတြ ေပၚလာၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း Camp ထဲမွာ တင္းၾကပ္မႈေတြက ပိုမ်ားလာၿပီး အရင္က Camp အျပင္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထြက္လို႔ရရာကေန စေနေန႔တေန႔ပဲ Camp အျပင္မွာ လာေရာင္းတဲ့ ေစ်းမွာေစ်းထြက္၀ယ္ခြင့္ေပးၿပီး က်န္တဲ့ေန႔ေတြမွာေတာ့ Camp လမ္းမဟိုဘက္မွာ ရွိတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေမြးဆိုင္နဲ႔ ဖီးခ်ိဳင္ဆိုင္ႏွစ္ဆိုင္ ရွိတာေတာင္ ေစ်းထြက္၀ယ္လို႔မရဘဲ ၀ယ္ခ်င္ရင္ လက္ယပ္ေခၚၿပီး လိုခ်င္တာကို ေအာ္ေျပာၿပီး ဒါမွမဟုတ္ စာရင္းစာရြက္ ေခၚေပးၿပီး ၀ယ္ရပါတယ္။
Maniloy Camp မွာ ကၽြန္မတို႔ ဒီေလာက္အထိ အေျခအေနဆိုးဆိုးရြားရြား ေနေနရာကေန Ratchaburi ေဆးရံုကို မနီလြိဳင္က ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ ၀င္အစီးခံရၿပီး ေနာက္ညမွာေတာ့ Camp ထဲမွာ TV ၾကည့္မွာစိုးလို႔ မီးေတာင္ အျဖတ္ခံရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ဘ၀က အလိုလိုနရင္း အက်ဥ္းသားေတြလို ျဖစ္လာတယ္။ ေန႔တိုင္း ၾသစေၾကးလ်ား ေလွ်ာက္ထားတဲ့သူေတြထဲက ရံုးကိုသြားၿပီး ဘာထူးလဲ၊ ဗီဇာဘယ္ေတာ့က်မလဲဆိုတာ အနည္းဆံုး တေယာက္ သြားေမးေလ့ရွိေတာ့ ရံုးကလည္း ေအာ္စီေလွ်ာက္သမားေတြ အကုန္လံုးကို မွတ္မိေနၿပီး ကၽြန္မတို႔ ၾသစေၾကးလ်ား ေလွ်ာက္သမားတေယာက္ေယာက္ ရံုးေပၚတက္လာတာ ေတြ႔ရင္ ဘာေမးမယ္ဆိုတာ သိေနၿပီး ေပးစရာအေျဖမရွိလို႔ မထူးျခားဘူးဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ လက္ခါျပလိုက္ရင္ ကၽြန္မတို႔ကလည္း သေဘာေပါက္ေနၿပီး ဘာမွေမးစရာမလိုဘဲ ျပန္လာတတ္တဲ့ အက်င့္ရေနၿပီ။ သြားေမးတဲ့သူ အေဆာင္ျပန္လာရင္လည္း ရံုးကဘာေျပာလိုက္တယ္ဆိုတာကို က်န္တဲ့သူေတြ အားလံုးက ေစာင့္ေမွ်ာ္ေလ့ ရွိၿပီး သြားေမးတဲ့သူကလညး္ လက္ခါျပလိုက္ရင္ သေဘာေပါက္ေနၿပီ။ အရင္ေအာ္စီေလွ်ာက္ထားၿပီး တျခားႏိုင္ငံကို သြားေျပာင္းလိုက္လို႔ ဗီဇာရထားၿပီးသားသူေတြလည္း ရွိေတာ့ ေအာ္စီသမားေတြေရ ေအာ္ေအာ္ၿပီး စီသာစီေနၾက တို႔တာ့ ထြက္ေတာ့မယ္ ေနခဲ့ၾကေတာ့ေဟ့ဆိုၿပီး ကၽြန္မတို႔ကို တခ်ိန္လံုး လိုက္စၾကေနၾကတယ္။
မေသခ်ာ မေရရာတဲ့ ဘ၀မွာ အေတာ္ေလး စိတ္ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရေတာ့ ကၽြန္မအမ်ိဳးသားက ၾသစေၾကးလ်ားကို သြားဖို႔ ေစာင့္ရင္းနဲ႔ အခုလိုဒုကၡေတြကို ခံရတယ္၊ တျခားႏိုင္ငံေတြကို ေလွ်ာက္ရင္ အခုေလာက္ဆို ထြက္သြားတာ ၾကာၿပီ အဲဒီသံရံုးကို ေစာင့္မႏိုင္ေတာ့ဘူး ရတဲ့ႏိုင္ငံကို ထြက္ေတာ့မယ္ အခုပဲ သြားေျပာင္းေတာ့မယ္ လိုက္ခ်င္တဲ့သူလိုက္ မလိုက္ခ်င္တဲ့သူေန ျမန္တဲ့ႏိုင္ငံကို သြားေျပာင္းေတာ့မယ္ လို႔ စိတ္တိုၿပီး သြားေျပာင္းဖို႔လုပ္ေနတယ္။ ခါတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္မက “ေျပာင္းခ်င္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္တေယာက္တည္းနာမည္ပဲ သြားေျပာင္းပါ၊ ကၽြန္မတို႔ သားအမိေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကာၾကာ ေအာ္စီကိုပဲ ရေအာင္ေစာင့္မယ္လို႔” ေလသံမာမာနဲ႔ ေျပာခဲ့တဲ့ ကၽြန္မလည္း ဒီတခါေတာ့ ေအာ္စီကို ေစာင့္ေနလို႔ ဘာမွ ထူးေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ တကယ္ကို ယံုၾကည္ၿပီး ေအာ္စီကိုပဲ သြားမယ္ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရတယ္။ သို႔ေပမဲ့ အမ်ိဳးသားကိုေတာ့ “ေယာက္်ားေရ ျမန္တဲ့ႏိုင္ငံဆိုတိုင္း ဥေရာပႏုိင္ငံေတြကိုေတာ့ သြားမေျပာင္းပါနဲ႔ေနာ့္၊ ဘာသာစကားက သုညကေန ျပန္သင္ရမယ္ဆိုေတာ့ ဘာသာစကား အားနည္းတဲ့ ကၽြန္မတို႔ ဟိုေရာက္ရင္ ဘာသာစကား သင္ရင္းနဲ႔ တျခားဘာမွ လုပ္ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ေျပာင္းခ်င္ရင္ေတာ့ နည္းနည္းၾကာရင္လည္း ၾကာပါေစ ကေနဒါကိုပဲ သြားေျပာင္းပါေနာ့္” လို႔ ေလသံ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နဲ႔ ေျပာလိုက္ရတယ္။ အမ်ိဳးသားကလည္း “ေအးပါ ကေနဒါကိုပဲ ေျပာင္းမွာပါ ဟိုမွာ မင္းညီမလည္း ရွိတယ္ဆိုေတာ့ ပထမဦးစားေပး လုပ္လုိက္တာနဲ႔ အင္တာဗ်ဴး ခ်က္ခ်င္းေခၚၿပီး Process စတင္မွာ ေသခ်ာတယ္” လို႔ ျပန္ေျပာၿပီး ရံုးကို သြားလိုက္တယ္။
ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မတို႔ ေနတဲ့ UN 10 လို႔ေခၚတဲ့ အေဆာက္အဦးက ေအာ္စီေလွ်ာက္ထားတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကို ကၽြန္မအမ်ိဳးသားေတာ့ ကေနဒါကို ပထမဦးစားေပး သြားေျပာင္းေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေအာ္စီသံရံုးကို စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး ေအာ္စီကို မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ လိုက္ေျပာထားလိုက္တယ္။ သြားၿပီး ဘာမွေတာင္ မၾကာလိုက္ဘူး အမ်ဳိဳးသားက မ်က္ႏွာၿပံဳးၿပံဳးရႊ႔င္ရႊင္နဲ႔ ျပန္လာတယ္။ ကၽြန္မက “ျပန္လာတာ ျမန္လွခ်ည္လား ေျပာင္းေကာေျပာင္းျဖစ္ရဲ့လား” လို႔ ေမးေတာ့ သူက “ေျပာင္းစရာမလိုေတာ့ဘူး” တဲ့ “ဘာျဖစ္လို႔လဲ” ဆိုတာ ကၽြန္မတေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူး ဒီအေဆာက္ဦးမွာ ရွိတဲ့ ေအာ္စီကို ေလွ်ာက္ထားတဲ့ တျခားသူေတြပါ စိတ္၀င္တစား ေမးလိုက္ပါတယ္။ သူက “ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဆာင္က ေအာ္စီေလွ်ာက္ထားတဲ့ သူေတြအားလံုး ဗီဇာက်ၿပီ ရံုးမွာ ကပ္ထားတယ္” လို႔ တျခားသူေတြကိုပါ လွမ္းေျပာလိုက္ေတာ့ အားလံုးက အံ့ၾသ၀မ္းသာလို႔ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိျဖစ္သြားၾကတယ္။ Camp ထဲက ထြက္ရမည့္ေန႔နဲ႔ဆို ႏွစ္ပတ္ခန္႔ပဲ အခ်ိန္ရေတာ့တယ္။ အႏွစ္ႏွစ္အလလ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနတာတခု ရမသိရေတာ့လည္း ဆိုင္းမဆင့္ဘံုမဆင့္ပါပဲ။
ကၽြန္မတို႔ Camp ထဲကေန ဘန္ေကာက္ကို ကားငွားၿပီး လာခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားထြက္တဲ့သူတိုင္း မိတ္ေဆြတဦးဦးကို လိုက္ပို႔ဖို႔ ေခၚခြင့္ေပးပါတယ္။ ရာသီဥတုနဲ႔ ခရီးပန္းတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ သားေလးဟာ အစပိုင္းမွာ တက္ၾကြလာခဲ့ေပမဲ့ တလမ္းလံုး ကားမူးၿပီး အန္တာနဲ႔ ဘန္ေကာက္ေရာက္ေတာ့ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးပဲ က်န္တယ္။ ကေလးေနမေကာင္းေတာ့ ဘန္ေကာက္ေရာက္ရင္ မထြက္ခင္ ေလွ်ာက္ပတ္လိုက္ဦးမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္လည္း ပ်က္ကုန္တယ္။ ႏိုင္ငံျခား ထြက္ခါနီး ေက်ာင္းသားေတြကို ဘန္ေကာက္မွာ မသြားခင္ အေသးသံုးသံုးစြဲဖို႔ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့ေနတဲ့ JRS (အရွည္ကို မမွတ္မိေတာ့ပါ မွတ္မိသူမ်ား ျဖည့္စြက္ေပးႏိုင္ပါတယ္) ရံုးကိုေတာင္ သြားဖို႔အခ်ိန္မရလိုက္ဘူး။ ဘန္ေကာက္ေရာက္ရင္ မထြက္ခင္ ပါတီလုပ္မယ္လို႔ စီစဥ္ထားခဲ့တဲ့ Altsean-Burma ရံုးက တရံုးလံုးကလည္း ရံုးကို ေသာ့ပိတ္ၿပီး မနီလာကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔ တရံုးလံုး သြားေနတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ၾကံဳရတဲ့အျပင္ ဘန္ေကာက္မွာ ရွိတဲ့မိတ္ေဆြေတြတေယက္မွ မရွိတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံေရာက္ေရာက္ ေရာက္တဲ့ႏိုင္ငံက ၿမိဳ႔တိုင္းနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ေလ့ရွိၿပီး မိခင္တိုင္းျပည္လို ကၽြန္မ တက္တက္ၾကြၾကြ သြားလာလႈပ္ရွားလာတဲ့ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕၊ ကၽြန္မ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး Shopping သြားခဲ့တဲ့ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႔ဟာ အဲဒီအခ်ိန္ကေလာက္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ႏိုင္ၿပီး ပ်င္းရိစရာေကာင္းတာမ်ိဳး ကၽြန္မတခါမွ မခံစားဖူးဘူး။
Camp ထဲက ကၽြန္မတို႔ကို လိုက္ပို႔တဲ့ စည္သူကလည္း ယူလာတဲ့လက္မွတ္က ေလယဥ္တက္တဲ့ ေန႔အထိ မယူခဲ့မိေတာ့ ေလဆိပ္လိုက္မပို႔ျဖစ္ဘဲ ျပန္သြားရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႔ေပၚမွာ မိတ္ေဆြထဲကဆိုလို႔ BLC (Burma Lawer Council) ရံုးမွာ ေရာက္ေနတဲ့ မဆူးပြင့္အမ်ိဳးသား ကိုထူးျမတ္တေယာက္ပဲ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႔ေပၚမွာ ရွိေနၿပီး ကိုထူးျမတ္ပဲ ေလဆိပ္ကို လိုက္ပို႔ရတယ္။ ေလဆိပ္ကို ေရာက္ၿပီး Check in Counter မွာ ပစၥည္းသြင္းေနခ်ိန္ JRS ရံုးက တာ၀န္ခံ Pinoy ေရာက္လာပါတယ္။ Check in မွာလည္း IOM ကပဲ အစစအရာရာ လိုက္လုပ္ေပးေနေတာ့ ကၽြန္မတို႔က Check in လုပ္ရင္းနဲ႔လည္း Pinoy နဲ႔ စကားေျပာဖို႔ အခ်ိန္ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔က Pinoy ကိုေတြ႔ခ်င္ေပမဲ့ ကေလးေနမေကာင္းလို႔ သူ႔ရံုးကို မသြားျဖစ္ေတာ့ေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားထားေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔ သူ႔ရ့ုံးကို ေရာက္မလာလို႔ ကၽြန္္တို႔ကို သူကိုယ္တုိင္ လာေတြ႔ၿပီး ႏႈတ္ဆက္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ မနီလြိဳင္ကေန ႏိုင္ငံျခားထြက္တဲ့သူတိုင္း ငါ့ရံုးကို မေရာက္တဲ့သူ ဘယ္သုူမွမရွိဘူး၊ နင္တို႔မိသားစုပဲ ရွိတယ္လို႔ ေျပာၿပီးလိုက္စေနတယ္။ ဘန္ေကာက္ကေန Camp ထဲမ၀င္ခင္တုန္းက ကေလးမရွိေသးေပမဲ့ သားသားကုိ ၾကည့္ၿပီး နင္တို႔ဟာ ကေလးဒီအရြယ္ထိေတာင္ ေစာင့္ရတယ္ေနာ့္လို႔ ေျပာၿပီး အံ့ၾသေနတယ္။ Check in လုပ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ Loading ကိုမ၀င္ခင္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔လည္း ၾသစေၾကးလ်ားသံရံုး အလုပ္လုပ္ပံု အေၾကာင္းေတာ့ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး ဆိုတာနဲ႔ စကာ Camp ထဲမွာ ၾကာရတဲ့အေၾကာင္းကို ခုနကေျပာတဲ့အေၾကာင္းအရာ စံုေအာင္ေျပာျပျဖစ္ပါတယ္။ Pass Port Control ကိုျဖတ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုထူးျမတ္နဲ႔ Pinoy ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္သြားလိုက္ပါတယ္။
IOM ၀န္ထမ္းကေတာ့ Loading အထိ ၀င္လာၿပီး နည္းနည္းလာရွင္းျပသြားၿပီးမွ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္သြားပါတယ္။ Loading ကို ေရာက္ေနၿပီး ေလယာဥ္ထြက္ခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာလို႔ ေလယာဥ္ထြက္ခါနီးေလ ကၽြန္မစိတ္က ပိုေလးေလပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ အမ်ိဳးသားကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘ၀အသစ္တခုကို ျပန္စဖို႔အတြက္ ေရွ႔မွာဘာေတြ ရင္ဆိုင္ျဖတ္ေက်ာ္ရမလဲဆိုတာ ေမွ်ာလင့္ခ်က္နဲ႔ ေတြးေနတာ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ အထင္းသား ေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကို တတိယႏိုင္ငံမထြက္ခင္ သြင္းထားတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံ ရတ္ (ခ်္) ပူရီခရိုင္ မနီလြိဳင္ စခန္းကေန ၈ ရက္ေန႔မွာ ထြက္လာစဥ္ လမ္းမွာ ကားမူးရာကေန ဆက္တိုက္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ မျပည့္တတ္ေသးတဲ့ သားသားကလည္း အခုခ်ိန္မွာ ေပါ့ပါးလန္းဆန္းကာ ေပ်ာ္ေနတဲ့ပံုက ၿပီးခဲ့တဲ့ သံုးရက္လံုးလံုး အဖ်ားတက္လိုက္ အန္လုိက္နဲ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနခဲ့တာ သူမဟုတ္ရာ က်ေနတာပဲ။ တခါမွ မေရာက္ဖူးတဲ့ ေနရာသစ္တခုကို ေလယာဥ္ပ်ံႀကီး စီးၿပီးသြားရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ခေလးပီပီ တကယ္ကိုစိတ္လႈပ္ရွား တက္ၾကြလန္းဆန္းေနပံုပါပဲ။ အေဖေရာသားပါ လန္းဆန္းတက္ၾကြေနခ်ိန္မွာ ေနခ်ိန္မွာ ေလယာဥ္ထဲ ဆင္းခါနီးေလ စိတ္ေရာ လူပါ မလန္းဆန္းေလ ျဖစ္ေနတာက ကၽြန္မတေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ေဘးမွာ ၾကည့္လိုက္ရင္ အားလံုးေသာ ခရီးသည္ေတြကလည္း တက္ၾကြလန္းဆန္းလို႔။ ဒီအေျခအေနကို ကိုေရာက္ဖို႔အတြက္ ကၽြန္မတို႔ မိသားစု ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီၿပီးေစာင့္ခဲ့ရပါတယ္။ သာမန္အားျဖင့္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလို ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီၿပီး ေစာင့္ၿပီး ေရာက္ခ်င္တဲ့ေနရာကို ေရာက္ရေတာ့မည့္အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မစိတ္ေတြ ေလးလံထိုင္းမႈိင္းေနဖို႔ မသင့္ပါဘူး။ လန္းဆန္းတက္ၾကြေနရမည့္အစား ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုေလးလံထိုင္းမႈိင္းေနရတယ္ဆိုတာလည္း ကၽြန္မနားမလည္ႏိုင္ဘူး။
ေလယာဥ္ထဲဆင္းတဲ့ လမ္းမွာ တားထားတဲ့ ႀကိဳးေတြကို ျဖဳတ္ၿပီး ခရီးသည္မ်ား ေလယာဥ္ထဲမွာ ေနရာယူလို႔ ရၿပီလို႔ ၀န္ထမ္းေတြက သတိေပးလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔လည္း တျခားခရီးသည္ေတြနဲ႔အတူ ေလယာဥ္ထဲကုိ ေရာက္လာပါတယ္။ ထိုင္ရမည့္ ထိုင္ခံုနံပါတ္ ရွာေတြ႔ၿပီးတာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ၀င္ထိုင္ခ်ိန္မွာေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္မျပည့္တတ္ေသးတဲ့ သားေလးက ေလယာဥ္ထဲေရာက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းမထိုင္ခ်င္ေသးဘဲ စပ္စပ္စုစုနဲ႔ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ ေရွ႔ကိုဆက္ လွ်ာက္သြားဖို႔ လုပ္ေနလို႔ ခ်ီၿပီး ႏို႔တိုက္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အိပ္ခ်ိန္လ္ည္း ေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ ေလယာဥ္မိုးေပၚကို မပ်ံတက္ခင္ ဘီးစလိမ့္ၿပီး ေျပးလမ္းကိုပတ္ေနခ်ိန္မွာပဲ သားကႏို႔စို႔ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ ေလယာဥ္က ေျပးလမ္းမွာ အရွိန္ရလို႔ ေျမျပင္ေပၚက စတင္ထြက္ခြာဖို႔ မိုးေပၚပ်ံတက္လိုက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ဒါအရင္ခါေတြလို ခဏတျဖဳတ္ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ခရီးထြက္တာမဟုတ္ ဒီခရီးဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္ဆိုတာလည္း အတိအက် မေျပာႏိုင္၊ စာသင္ခန္းနဲ႔ အိမ္ကို စြန္႔ခြာခဲ့တာက ၈၈ ကတည္းက ဆိုေပမဲ့ ကၽြန္မ ဘယ္တုန္းကမွ အိမ္ကိုစြန္႔ခြာခဲ့တယ္လု႔ိ မခံစားမိဘူး။ အခုဒီခရီးကမွ ကၽြန္မ အမိေျမက အိမ္ကို တကယ္စြန္႔ခြာေတာ့မည့္ ခရီးပါလား ဆိုတာကို သေဘာေပါက္သြားၿပီး Passport Control ကို ျဖတ္ၿပီးကတည္းက တခ်ိန္လံုး ေလးလံထိုင္းမႈိင္းေနတဲ့ ရင္ထဲက အလံုးႀကီးကို သေဘာေပါက္ၿပီး ကၽြန္မ ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုခ်မိပါတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ကၽြန္မဘ၀မွာ ႀကီးလာရင္ ပညာေတာ္သင္အျဖစ္ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္တခုခုမွာ အဆင့္ျမင့္ ပညာတခုခုကို သြားသင္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အရည္အခ်င္းရွိသူတေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးကို အက်ိဳးျပဳဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိခဲ့ေပမဲ့ အခုလို အမိေျမကို စြန္႔ခြာၿပီး ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ အေျခခ်ဖို႔ေတာ့ တခါမွ မစဥ္းစားခဲ့ဖူးတာ အမွန္ပါ။
(လြန္ခဲ့တဲ့ ၉ ႏွစ္ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္မွာ ေတြးခဲ့ခံစားခဲ့ ခံစားမႈကို ထပ္တူ ျပန္ခံစားရင္း ဒီပို႔စ္ကိုေရးျဖစ္ပါတယ္။)
ကံမေကာင္းခ်င္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ၾသစေၾကးလ်ားမွာ ေလဘာပါတီကေန လစ္ဘရယ္ပါတီဆီ အာဏာ ကူးေျပာင္းခါစ ကာလမို႔ ျမန္မာဒုကၡသည္ ေခၚယူေရးကို ၾသစေၾကးလ်ားသံရံုးက Process လုပ္မႈ သိပ္ေႏွးသြားခဲ့တာ ေတာက္ေလွ်ာက္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မအမ်ိဳးသားကလည္း ၾသစေၾကးလ်ားက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေခၚမွာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာ တြက္ထားပံုရပါတယ္။ သူထင္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ ေလွ်ာက္ၿပီး သိပ္ေတာင္ မၾကာဘူး အင္တာဗ်ဴးေခၚေတာ့ သူ႔ႏိုင္ငံကို ဒုတိယ ဦးစားေပးမွာ ထည့္ထားေပမဲ့ အေမရိကားက ပထမဦးဆံုးေခၚပါတယ္။ ကၽြန္မ အမ်ိဳးသားကေတာ့ သူသြားခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံကို သြားရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေပ်ာ္ေနခဲ့ပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴးမွာ အကုန္လံုး အဆင္ေျပခဲ့ပါတယ္။ အေမရိကန္က အင္တာဗ်ဴးကို ႏွစ္ၾကိမ္ေခၚေလ့ရွိၿပီး ပထမ အင္တာဗ်ဴးက အခ်က္အလက္ယူယံု လူစီစစ္ရံုသာ ျဖစ္ၿပီး ဒုတိယအင္တာဗ်ဴးမွာမွ လက္ခံမခံကို အဆံုးအျဖတ္ ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ ဒုတိယ အင္တာဗ်ဴးကို တိယႏိုင္ငံကို မထြက္ခြာမီ ယာယီျဖတ္သန္းရတဲ့ Ratchbury ခရိုင္မွာရွိတဲ့ Burmese Students' Centre လို႔ေခၚတဲ့ မနီလြိဳင္စခန္းထဲ၀င္ရပါတယ္။ အဲဒီလို Camp ထဲ၀င္၊ တရားရံုးစတိသေဘာတက္ရၿပီးမွ ထိုင္းအစိုးရက ႏိုင္ငံျခား ထြက္ခြာခြင့္ေပးတယ္ဆိုေတာ့ အေမရိကန္သံရံုးက ကၽြန္မတို႔ကို Camp ၀င္ၿပီးရင္ ဒုတိယ အင္တာဗ်ဴးကို ခ်က္ခ်င္းေခၚမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
အေမရိကန္သံရံုးဟာ တျခားသံရံုးေတြနဲ႔ မတူတဲ့အခ်က္က အလုပ္လုပ္တဲ့ ေနရာမွာ ဖင့္ေႏွးေလးလံမႈ လံုး၀မရွိ ေျပာထားရင္ေျပာထားတဲ့အတိုင္းကုိ အခ်ိန္အတိအက်နဲ႔ အေကာင္အထည္ေဖၚတာ တခုကို ကၽြန္မသိပ္သေဘာက်ပါတယ္။ ၾသစေၾကးလ်ား သံရံုးကေတာ့ ခါတိုင္းလိုမဟုတ္ဘဲ ေလွ်ာက္ထားသူေတြ အားလံုးကို Camp ထဲေရာက္ၿပီးမွ အင္တာဗ်ဴးေခၚေတာ့မယ္ဆိုၿပီး လုပ္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မမွာ ကိုယ္၀န္နဲ႔မို႔ ကေလးေမြးၿပီးမွ Camp ထဲ၀င္မယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ Camp ၀င္တဲ့ ေန႔ကို ၾသဂုတ္လ ၂၁ ရက္ေန႔နဲ႔ UN ရံုးမွာ ရက္ခ််ိန္း ယူထားတာကို ေျပာင္းစရာအေၾကာင္း ျဖစ္လာတယ္။ ကေလးကို Camp ထဲေရာက္ၿပီးမွ ေမြးေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး Camp ထဲ ၂၁ June မွာ ၀င္ဖို႔ ရက္ယူထားတဲ့ ကိုသားညြန္႔ဦး (VOA) နဲ႔ အင္ၾကင္း (RFA) စံုတြဲကလည္း ေနာက္က်မွ ၀င္ခ်င္တယ္ဆိုတာနဲ႔ အေတာ္ျဖစ္သြားတယ္။ ဇြန္လ ၂၁ ရက္ေန႔မွာ Camp ၀င္ဘို႔ ရက္ခ်ိန္းယူထားတဲ့ သူတို႔စံုတြဲနဲ႔ ၾသဂုတ္လ ၂၁ ရက္ေန႔မွာ Camp ၀င္မည့္ ကၽြန္မတို႔စံုတြဲ Camp ၀င္မည့္ေန႔ကို UN ရံုးမွာ သြားေျပာၿပီး လဲလိုက္တာ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။
Camp ထဲေစာေစာ ၀င္ျဖစ္ေပမဲ့ ၾသစေၾကးလ်ားသံရံုးဟာ အင္တာဗ်ဴးကို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေခၚဘူး။ အလုပ္လုပ္တာ သိပ္တိက်တဲ့ အေမရိကန္ သံရံုးကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ Camp ထဲေရာက္ေနတာ UN နဲ႔ သံရံုးေတြ အဆက္အသြယ္ရွိေတာ့ သိေနၿပီး ကၽြန္မတို႔ ဆက္သြယ္စရာမလိုဘဲ ကၽြန္မတို႔ကိုကို ဆက္သြယ္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အင္တာဗ်ဴးေခၚတာ မဟုတ္ဘဲ ဒုတိယ အင္တာဗ်ဴး မေခၚေသးဘူး ဆိုတာ အေၾကာင္းအရင္းနဲ႔တကြ အေၾကာင္းၾကားလာပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ကေနဒါမွာ ကၽြန္မညီမ ရွိတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္နဲ႔ ဟိုေရာက္ၿပီးမွ Family reunification ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ဟိုကလူဒီေျပာင္းခ်င္ ဒီကလူဟိုေျပာင္းခ်င္ ျပႆနာေတြ အတိတ္မွာ ေျဖရွင္းရလြန္းလို႔ အေမရိကန္နဲ႔ အိမ္နီးနားခ်င္း ႏိုင္ငံေတြမွာ ေဆြမ်ိဳးရွိတဲ့သူေတြကို အဲဒီႏိုင္ငံေတြက လက္မခံမွသာ အေမရိကန္က လက္ခံဖို႔ ေပၚလစီရွိေၾကာင္းနဲ႔ ကေနဒါ ႏိုင္ငံကိုပဲ အရင္ေလွ်ာက္ဖို႔ အၾကံျပဳထားတယ္။ အကယ္၍ ကေနဒါက ကၽြန္မတို႔ကို လက္မခံဘဲ Reject ေပးလိုက္ရင္ အေမရိကန္ သံရံုးကို ခ်က္ခ်င္းအေၾကာင္းၾကားပါ ဒါဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္းေခၚမယ္လို႔ အေၾကာင္းၾကားလာပါတယ္။ ကၽြန္မ အမ်ိဳးသားကေတာ့ အေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ အေမရိကန္က Reject က်ပါေစလို႔ အစကတည္းက ဆုေတာင္းေနတဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ ၾသစၾကးလ်ား သြားရဖို႔ အေၾကာင္းဖန္တယ္လို႔ပဲ သေဘာထားၿပီး ေပ်ာ္ေနခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မကသာ ေပ်ာ္ေနခဲ့ေပမဲ့ ၾသစေၾကးလ်ားသံရံုးက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးမေခၚဘူး။ ကေနဒါကလည္း သူ႔ႏိုင္ငံကို တတိယဦးစားေပးအေနနဲ႔ ေလွ်ာက္ထားေတာ့ ကၽြန္မတို႔ကို အရင္ေခၚစရာ အေၾကာင္းမရွိ။ ပထမဦးစားေပး ေလွ်ာက္ထားတဲ့သူေတြကိုပဲ ေခၚတာ သဘာ၀က်ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၾသစေၾကးလ်ားသံရံုးကို ခဏခဏ ဖုန္းဆက္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ဟာ ၾသစေၾကးလ်ားကို ပထမဦးစားေပးအေနနဲ႔ ေလွ်ာက္ထားတဲ့သူေတြ ျဖစ္ေၾကာင္း Camp ထဲေရာက္မွ အင္တာဗ်ဴးေခၚမယ္ဆိုလို႔ အခု Camp ထဲေရာက္ေနတာလည္း ၾကာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ဘယ္ေတာ့ေခၚမလဲ စသည္ျဖင့္ ခဏခဏ ဖုန္းဆက္လွမ္းေမးလည္း ဘာမွ တိက်ေရရာတဲ့ အေျဖကိုမွ မေပးခဲ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ တခ်ိဳ႔ကို အင္တာဗ်ဴးမေခၚပဲ ေဆးစစ္ Form ေတြ တခါတည္း ပို႔ေပးလိုက္ၿပီး တခ်ိဳ႔ကို အင္တာဗ်ဴးေခၚမည့္ List ကို ရံုးမွာ ကပ္ထားတာ ေတြ႔တယ္။ ေဆးစစ္ Form တန္းရတဲ့သူေတြကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ဘြဲ႔ရပညာတတ္ေတြ ျဖစ္လာခဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အင္တာဗ်ဴးေခၚတဲ့ စာရင္းထဲမွာ ကၽြန္မတုိ႔ အပါအ၀င္ မိသားစု သံုးဆယ္ခန္႔ပါတယ္။
သားကို ကိုယ္၀န္မရခင္ကတည္းက ေလွ်ာက္ထားတာ သားေမြးၿပီး ၆ လၾကာမွ အင္တာဗ်ဴးေခၚခံရတယ္။ အင္တာဗ်ဴးေခၚၿပီး ၆ လၾကာတဲ့အထိ ေအာင္တယ္ ရႈံုးတယ္လည္းမေျပာပဲ ထားေတာ့ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဖုန္းဆက္ေမးၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ တခ်ိဳ႔ကို ေဆးစစ္ Form ခ်ေပးပါတယ္။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔အပါအ၀င္ အင္တာဗ်ဴးကို ဘာသာျပန္မပါဘဲ ေျဖထားတဲ့သူေတြ အမ်ားဆံုးပါေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ က်န္တဲ့သူေတြကို ေအာင္တယ္ ရႈံုးတယ္ဆိုတာလည္း ဘာမွမေျပာဘဲ ဒီလိုပဲ တန္းလန္းႀကီး ထားထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ေဆးစစ္ၿပီးေတာ့လည္း ဘာမွမေျပာဘဲ ဒီအတိုင္း အၾကာႀကီး ထားထားတယ္။ အရင္က ေဆးလိပ္ေသာက္ဖူးတဲ့သူေတြကို ထပ္ခါတလဲလဲ Chest X-Yay ျပန္ျပန္ရိုက္ၿပီး အခ်ိန္ဆြဲထားတယ္။ ၾသစေၾကးလ်ား သံရံုးဟာ အလုပ္လုပ္တာ လံုး၀စနစ္က်မႈ မရွိဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ စကင္ဒီေနဗီးယား ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့ ဖင္လန္က ပထမဦးဆံုး ျမန္မာဒုကၡသည္ေခၚတဲ့ ဥေရာပ ႏိုင္ငံတခုအျဖစ္ ေပၚလာေတာ့ ၾသစေၾကးလ်ားကို ေလွ်ာက္ထားတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ အေတာ္မ်ာမ်ားကလည္း ၾသစေၾကးလ်ား သံရံုး အလုပ္လုပ္ပံုကို စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ ဖင္လန္ကို ပထမဦးစားေပး သြားေျပာင္းကုန္ၾကသလို ေနာက္ပိုင္း ေနာ္ေ၀၊ ဆြီဒင္၊ ဒိန္းမတ္၊ နယ္သာလန္နဲ႔ နယူးဇီလန္တို႔ပါ ေခၚၾကေတာ့ ေအာ္စီေလွ်ာက္တဲ့အဖြဲ႔ေတြ ၈၀% ေလာက္က အဲဒီကိုပဲ ပထမဦးစားေပး သြားေျပာင္းကုန္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ေအာ္စီအဖြဲ႔ေတြက လူအနည္းစုပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဘာသာစကားအားနည္းတဲ့ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ ဘာသာစကားအသစ္တခု ထပ္သင္ဖို႔ ဘယ္လိုမွ စိတ္မ၀င္စားေတာ့တဲ့အတြက္ ဥေရာပႏိုင္ငံေတြဟာ ကၽြန္မတို႔ေလွ်ာက္ထားတဲ့ သံုးႏိုင္ငံစလံုးထက္ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈဖူလံႈေရး Social Security အကုန္သာတဲ့ ႏိုင္ငံေတြျဖစ္ေပမဲ့ ဘာသာစကားတခုတည္းေၾကာင့္ အဲဒီႏိုင္ငံေတြကို ေလွ်ာက္ဖို႔ စိတ္မ၀င္စားခဲ့လို႔ ေစာင့္တလက္စနဲ႔ ေစာင့္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ၾသစေၾကးလ်ားက ေခၚမည့္ေန႔ကိုပဲ ေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္မွ သြားေျပာင္းၿပီး ဥေရာပကိုထြက္တဲ့သူေတြ အေမရိကားကို ထြက္တဲ့သူေတြ တသုတ္ၿပီးတသုတ္ ထြက္ၾကကုန္ၿပီ ကၽြန္မတို႔က ဘာမွန္းမသိေသးဘူး။ ဥေရာပ ႏိုင္ငံေတြဆို သူတုိ႔ေခၚတဲ့ သူေတြကို ေဆးေတာင္ သူတို႔ႏိုင္ငံေရာက္မွ စစ္မယ္ဆိုၿပီး ေဆးေတာင္မစစ္ဘဲ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေခၚၾကတယ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေအာ္စီကို ေလွ်ာက္တဲ့ မိသားစုေတြထဲမွာေတာ့ ေဆးအကုနု္ေအာင္ရင္ေတာင္မွ တေယာက္ေယာက္ စိတ္ပိုင္း (သို႔) ရုပ္ပိုင္း တခုခု မသန္စြမ္း ျဖစ္ေနတာေတြ႔ရင္ ခ်က္ခ်င္းကို Reject ေပးပါတယ္။ ေခၚတဲ့ႏိုင္ငံေတြဟာ ေစတနာ ဘယ္ေလာက္ပါတယ္ဆိုတာ ဒီေနရာမွာ သိသာပါတယ္။ ေအာ္စီက ေခၚတာကို ေစာင့္ရင္းနဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘန္ေကာက္သံရံုးနဲ႔ Ratchaburi ေဆးရံုကို ေက်ာင္းသားေတြ ၀င္စီးတဲ့ ျပႆနာေတြ ေပၚလာၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း Camp ထဲမွာ တင္းၾကပ္မႈေတြက ပိုမ်ားလာၿပီး အရင္က Camp အျပင္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထြက္လို႔ရရာကေန စေနေန႔တေန႔ပဲ Camp အျပင္မွာ လာေရာင္းတဲ့ ေစ်းမွာေစ်းထြက္၀ယ္ခြင့္ေပးၿပီး က်န္တဲ့ေန႔ေတြမွာေတာ့ Camp လမ္းမဟိုဘက္မွာ ရွိတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေမြးဆိုင္နဲ႔ ဖီးခ်ိဳင္ဆိုင္ႏွစ္ဆိုင္ ရွိတာေတာင္ ေစ်းထြက္၀ယ္လို႔မရဘဲ ၀ယ္ခ်င္ရင္ လက္ယပ္ေခၚၿပီး လိုခ်င္တာကို ေအာ္ေျပာၿပီး ဒါမွမဟုတ္ စာရင္းစာရြက္ ေခၚေပးၿပီး ၀ယ္ရပါတယ္။
Maniloy Camp မွာ ကၽြန္မတို႔ ဒီေလာက္အထိ အေျခအေနဆိုးဆိုးရြားရြား ေနေနရာကေန Ratchaburi ေဆးရံုကို မနီလြိဳင္က ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ ၀င္အစီးခံရၿပီး ေနာက္ညမွာေတာ့ Camp ထဲမွာ TV ၾကည့္မွာစိုးလို႔ မီးေတာင္ အျဖတ္ခံရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ဘ၀က အလိုလိုနရင္း အက်ဥ္းသားေတြလို ျဖစ္လာတယ္။ ေန႔တိုင္း ၾသစေၾကးလ်ား ေလွ်ာက္ထားတဲ့သူေတြထဲက ရံုးကိုသြားၿပီး ဘာထူးလဲ၊ ဗီဇာဘယ္ေတာ့က်မလဲဆိုတာ အနည္းဆံုး တေယာက္ သြားေမးေလ့ရွိေတာ့ ရံုးကလည္း ေအာ္စီေလွ်ာက္သမားေတြ အကုန္လံုးကို မွတ္မိေနၿပီး ကၽြန္မတို႔ ၾသစေၾကးလ်ား ေလွ်ာက္သမားတေယာက္ေယာက္ ရံုးေပၚတက္လာတာ ေတြ႔ရင္ ဘာေမးမယ္ဆိုတာ သိေနၿပီး ေပးစရာအေျဖမရွိလို႔ မထူးျခားဘူးဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ လက္ခါျပလိုက္ရင္ ကၽြန္မတို႔ကလည္း သေဘာေပါက္ေနၿပီး ဘာမွေမးစရာမလိုဘဲ ျပန္လာတတ္တဲ့ အက်င့္ရေနၿပီ။ သြားေမးတဲ့သူ အေဆာင္ျပန္လာရင္လည္း ရံုးကဘာေျပာလိုက္တယ္ဆိုတာကို က်န္တဲ့သူေတြ အားလံုးက ေစာင့္ေမွ်ာ္ေလ့ ရွိၿပီး သြားေမးတဲ့သူကလညး္ လက္ခါျပလိုက္ရင္ သေဘာေပါက္ေနၿပီ။ အရင္ေအာ္စီေလွ်ာက္ထားၿပီး တျခားႏိုင္ငံကို သြားေျပာင္းလိုက္လို႔ ဗီဇာရထားၿပီးသားသူေတြလည္း ရွိေတာ့ ေအာ္စီသမားေတြေရ ေအာ္ေအာ္ၿပီး စီသာစီေနၾက တို႔တာ့ ထြက္ေတာ့မယ္ ေနခဲ့ၾကေတာ့ေဟ့ဆိုၿပီး ကၽြန္မတို႔ကို တခ်ိန္လံုး လိုက္စၾကေနၾကတယ္။
မေသခ်ာ မေရရာတဲ့ ဘ၀မွာ အေတာ္ေလး စိတ္ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရေတာ့ ကၽြန္မအမ်ိဳးသားက ၾသစေၾကးလ်ားကို သြားဖို႔ ေစာင့္ရင္းနဲ႔ အခုလိုဒုကၡေတြကို ခံရတယ္၊ တျခားႏိုင္ငံေတြကို ေလွ်ာက္ရင္ အခုေလာက္ဆို ထြက္သြားတာ ၾကာၿပီ အဲဒီသံရံုးကို ေစာင့္မႏိုင္ေတာ့ဘူး ရတဲ့ႏိုင္ငံကို ထြက္ေတာ့မယ္ အခုပဲ သြားေျပာင္းေတာ့မယ္ လိုက္ခ်င္တဲ့သူလိုက္ မလိုက္ခ်င္တဲ့သူေန ျမန္တဲ့ႏိုင္ငံကို သြားေျပာင္းေတာ့မယ္ လို႔ စိတ္တိုၿပီး သြားေျပာင္းဖို႔လုပ္ေနတယ္။ ခါတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္မက “ေျပာင္းခ်င္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္တေယာက္တည္းနာမည္ပဲ သြားေျပာင္းပါ၊ ကၽြန္မတို႔ သားအမိေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကာၾကာ ေအာ္စီကိုပဲ ရေအာင္ေစာင့္မယ္လို႔” ေလသံမာမာနဲ႔ ေျပာခဲ့တဲ့ ကၽြန္မလည္း ဒီတခါေတာ့ ေအာ္စီကို ေစာင့္ေနလို႔ ဘာမွ ထူးေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ တကယ္ကို ယံုၾကည္ၿပီး ေအာ္စီကိုပဲ သြားမယ္ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရတယ္။ သို႔ေပမဲ့ အမ်ိဳးသားကိုေတာ့ “ေယာက္်ားေရ ျမန္တဲ့ႏိုင္ငံဆိုတိုင္း ဥေရာပႏုိင္ငံေတြကိုေတာ့ သြားမေျပာင္းပါနဲ႔ေနာ့္၊ ဘာသာစကားက သုညကေန ျပန္သင္ရမယ္ဆိုေတာ့ ဘာသာစကား အားနည္းတဲ့ ကၽြန္မတို႔ ဟိုေရာက္ရင္ ဘာသာစကား သင္ရင္းနဲ႔ တျခားဘာမွ လုပ္ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ေျပာင္းခ်င္ရင္ေတာ့ နည္းနည္းၾကာရင္လည္း ၾကာပါေစ ကေနဒါကိုပဲ သြားေျပာင္းပါေနာ့္” လို႔ ေလသံ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နဲ႔ ေျပာလိုက္ရတယ္။ အမ်ိဳးသားကလည္း “ေအးပါ ကေနဒါကိုပဲ ေျပာင္းမွာပါ ဟိုမွာ မင္းညီမလည္း ရွိတယ္ဆိုေတာ့ ပထမဦးစားေပး လုပ္လုိက္တာနဲ႔ အင္တာဗ်ဴး ခ်က္ခ်င္းေခၚၿပီး Process စတင္မွာ ေသခ်ာတယ္” လို႔ ျပန္ေျပာၿပီး ရံုးကို သြားလိုက္တယ္။
ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မတို႔ ေနတဲ့ UN 10 လို႔ေခၚတဲ့ အေဆာက္အဦးက ေအာ္စီေလွ်ာက္ထားတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကို ကၽြန္မအမ်ိဳးသားေတာ့ ကေနဒါကို ပထမဦးစားေပး သြားေျပာင္းေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေအာ္စီသံရံုးကို စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး ေအာ္စီကို မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ လိုက္ေျပာထားလိုက္တယ္။ သြားၿပီး ဘာမွေတာင္ မၾကာလိုက္ဘူး အမ်ဳိဳးသားက မ်က္ႏွာၿပံဳးၿပံဳးရႊ႔င္ရႊင္နဲ႔ ျပန္လာတယ္။ ကၽြန္မက “ျပန္လာတာ ျမန္လွခ်ည္လား ေျပာင္းေကာေျပာင္းျဖစ္ရဲ့လား” လို႔ ေမးေတာ့ သူက “ေျပာင္းစရာမလိုေတာ့ဘူး” တဲ့ “ဘာျဖစ္လို႔လဲ” ဆိုတာ ကၽြန္မတေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူး ဒီအေဆာက္ဦးမွာ ရွိတဲ့ ေအာ္စီကို ေလွ်ာက္ထားတဲ့ တျခားသူေတြပါ စိတ္၀င္တစား ေမးလိုက္ပါတယ္။ သူက “ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဆာင္က ေအာ္စီေလွ်ာက္ထားတဲ့ သူေတြအားလံုး ဗီဇာက်ၿပီ ရံုးမွာ ကပ္ထားတယ္” လို႔ တျခားသူေတြကိုပါ လွမ္းေျပာလိုက္ေတာ့ အားလံုးက အံ့ၾသ၀မ္းသာလို႔ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိျဖစ္သြားၾကတယ္။ Camp ထဲက ထြက္ရမည့္ေန႔နဲ႔ဆို ႏွစ္ပတ္ခန္႔ပဲ အခ်ိန္ရေတာ့တယ္။ အႏွစ္ႏွစ္အလလ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနတာတခု ရမသိရေတာ့လည္း ဆိုင္းမဆင့္ဘံုမဆင့္ပါပဲ။
ကၽြန္မတို႔ Camp ထဲကေန ဘန္ေကာက္ကို ကားငွားၿပီး လာခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားထြက္တဲ့သူတိုင္း မိတ္ေဆြတဦးဦးကို လိုက္ပို႔ဖို႔ ေခၚခြင့္ေပးပါတယ္။ ရာသီဥတုနဲ႔ ခရီးပန္းတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ သားေလးဟာ အစပိုင္းမွာ တက္ၾကြလာခဲ့ေပမဲ့ တလမ္းလံုး ကားမူးၿပီး အန္တာနဲ႔ ဘန္ေကာက္ေရာက္ေတာ့ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးပဲ က်န္တယ္။ ကေလးေနမေကာင္းေတာ့ ဘန္ေကာက္ေရာက္ရင္ မထြက္ခင္ ေလွ်ာက္ပတ္လိုက္ဦးမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္လည္း ပ်က္ကုန္တယ္။ ႏိုင္ငံျခား ထြက္ခါနီး ေက်ာင္းသားေတြကို ဘန္ေကာက္မွာ မသြားခင္ အေသးသံုးသံုးစြဲဖို႔ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့ေနတဲ့ JRS (အရွည္ကို မမွတ္မိေတာ့ပါ မွတ္မိသူမ်ား ျဖည့္စြက္ေပးႏိုင္ပါတယ္) ရံုးကိုေတာင္ သြားဖို႔အခ်ိန္မရလိုက္ဘူး။ ဘန္ေကာက္ေရာက္ရင္ မထြက္ခင္ ပါတီလုပ္မယ္လို႔ စီစဥ္ထားခဲ့တဲ့ Altsean-Burma ရံုးက တရံုးလံုးကလည္း ရံုးကို ေသာ့ပိတ္ၿပီး မနီလာကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔ တရံုးလံုး သြားေနတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ၾကံဳရတဲ့အျပင္ ဘန္ေကာက္မွာ ရွိတဲ့မိတ္ေဆြေတြတေယက္မွ မရွိတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံေရာက္ေရာက္ ေရာက္တဲ့ႏိုင္ငံက ၿမိဳ႔တိုင္းနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ေလ့ရွိၿပီး မိခင္တိုင္းျပည္လို ကၽြန္မ တက္တက္ၾကြၾကြ သြားလာလႈပ္ရွားလာတဲ့ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕၊ ကၽြန္မ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး Shopping သြားခဲ့တဲ့ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႔ဟာ အဲဒီအခ်ိန္ကေလာက္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ႏိုင္ၿပီး ပ်င္းရိစရာေကာင္းတာမ်ိဳး ကၽြန္မတခါမွ မခံစားဖူးဘူး။
Camp ထဲက ကၽြန္မတို႔ကို လိုက္ပို႔တဲ့ စည္သူကလည္း ယူလာတဲ့လက္မွတ္က ေလယဥ္တက္တဲ့ ေန႔အထိ မယူခဲ့မိေတာ့ ေလဆိပ္လိုက္မပို႔ျဖစ္ဘဲ ျပန္သြားရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႔ေပၚမွာ မိတ္ေဆြထဲကဆိုလို႔ BLC (Burma Lawer Council) ရံုးမွာ ေရာက္ေနတဲ့ မဆူးပြင့္အမ်ိဳးသား ကိုထူးျမတ္တေယာက္ပဲ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႔ေပၚမွာ ရွိေနၿပီး ကိုထူးျမတ္ပဲ ေလဆိပ္ကို လိုက္ပို႔ရတယ္။ ေလဆိပ္ကို ေရာက္ၿပီး Check in Counter မွာ ပစၥည္းသြင္းေနခ်ိန္ JRS ရံုးက တာ၀န္ခံ Pinoy ေရာက္လာပါတယ္။ Check in မွာလည္း IOM ကပဲ အစစအရာရာ လိုက္လုပ္ေပးေနေတာ့ ကၽြန္မတို႔က Check in လုပ္ရင္းနဲ႔လည္း Pinoy နဲ႔ စကားေျပာဖို႔ အခ်ိန္ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔က Pinoy ကိုေတြ႔ခ်င္ေပမဲ့ ကေလးေနမေကာင္းလို႔ သူ႔ရံုးကို မသြားျဖစ္ေတာ့ေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားထားေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔ သူ႔ရ့ုံးကို ေရာက္မလာလို႔ ကၽြန္္တို႔ကို သူကိုယ္တုိင္ လာေတြ႔ၿပီး ႏႈတ္ဆက္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ မနီလြိဳင္ကေန ႏိုင္ငံျခားထြက္တဲ့သူတိုင္း ငါ့ရံုးကို မေရာက္တဲ့သူ ဘယ္သုူမွမရွိဘူး၊ နင္တို႔မိသားစုပဲ ရွိတယ္လို႔ ေျပာၿပီးလိုက္စေနတယ္။ ဘန္ေကာက္ကေန Camp ထဲမ၀င္ခင္တုန္းက ကေလးမရွိေသးေပမဲ့ သားသားကုိ ၾကည့္ၿပီး နင္တို႔ဟာ ကေလးဒီအရြယ္ထိေတာင္ ေစာင့္ရတယ္ေနာ့္လို႔ ေျပာၿပီး အံ့ၾသေနတယ္။ Check in လုပ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ Loading ကိုမ၀င္ခင္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔လည္း ၾသစေၾကးလ်ားသံရံုး အလုပ္လုပ္ပံု အေၾကာင္းေတာ့ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး ဆိုတာနဲ႔ စကာ Camp ထဲမွာ ၾကာရတဲ့အေၾကာင္းကို ခုနကေျပာတဲ့အေၾကာင္းအရာ စံုေအာင္ေျပာျပျဖစ္ပါတယ္။ Pass Port Control ကိုျဖတ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုထူးျမတ္နဲ႔ Pinoy ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္သြားလိုက္ပါတယ္။
IOM ၀န္ထမ္းကေတာ့ Loading အထိ ၀င္လာၿပီး နည္းနည္းလာရွင္းျပသြားၿပီးမွ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္သြားပါတယ္။ Loading ကို ေရာက္ေနၿပီး ေလယာဥ္ထြက္ခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာလို႔ ေလယာဥ္ထြက္ခါနီးေလ ကၽြန္မစိတ္က ပိုေလးေလပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ အမ်ိဳးသားကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘ၀အသစ္တခုကို ျပန္စဖို႔အတြက္ ေရွ႔မွာဘာေတြ ရင္ဆိုင္ျဖတ္ေက်ာ္ရမလဲဆိုတာ ေမွ်ာလင့္ခ်က္နဲ႔ ေတြးေနတာ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ အထင္းသား ေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကို တတိယႏိုင္ငံမထြက္ခင္ သြင္းထားတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံ ရတ္ (ခ်္) ပူရီခရိုင္ မနီလြိဳင္ စခန္းကေန ၈ ရက္ေန႔မွာ ထြက္လာစဥ္ လမ္းမွာ ကားမူးရာကေန ဆက္တိုက္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ မျပည့္တတ္ေသးတဲ့ သားသားကလည္း အခုခ်ိန္မွာ ေပါ့ပါးလန္းဆန္းကာ ေပ်ာ္ေနတဲ့ပံုက ၿပီးခဲ့တဲ့ သံုးရက္လံုးလံုး အဖ်ားတက္လိုက္ အန္လုိက္နဲ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနခဲ့တာ သူမဟုတ္ရာ က်ေနတာပဲ။ တခါမွ မေရာက္ဖူးတဲ့ ေနရာသစ္တခုကို ေလယာဥ္ပ်ံႀကီး စီးၿပီးသြားရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ခေလးပီပီ တကယ္ကိုစိတ္လႈပ္ရွား တက္ၾကြလန္းဆန္းေနပံုပါပဲ။ အေဖေရာသားပါ လန္းဆန္းတက္ၾကြေနခ်ိန္မွာ ေနခ်ိန္မွာ ေလယာဥ္ထဲ ဆင္းခါနီးေလ စိတ္ေရာ လူပါ မလန္းဆန္းေလ ျဖစ္ေနတာက ကၽြန္မတေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ေဘးမွာ ၾကည့္လိုက္ရင္ အားလံုးေသာ ခရီးသည္ေတြကလည္း တက္ၾကြလန္းဆန္းလို႔။ ဒီအေျခအေနကို ကိုေရာက္ဖို႔အတြက္ ကၽြန္မတို႔ မိသားစု ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီၿပီးေစာင့္ခဲ့ရပါတယ္။ သာမန္အားျဖင့္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလို ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီၿပီး ေစာင့္ၿပီး ေရာက္ခ်င္တဲ့ေနရာကို ေရာက္ရေတာ့မည့္အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မစိတ္ေတြ ေလးလံထိုင္းမႈိင္းေနဖို႔ မသင့္ပါဘူး။ လန္းဆန္းတက္ၾကြေနရမည့္အစား ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုေလးလံထိုင္းမႈိင္းေနရတယ္ဆိုတာလည္း ကၽြန္မနားမလည္ႏိုင္ဘူး။
ေလယာဥ္ထဲဆင္းတဲ့ လမ္းမွာ တားထားတဲ့ ႀကိဳးေတြကို ျဖဳတ္ၿပီး ခရီးသည္မ်ား ေလယာဥ္ထဲမွာ ေနရာယူလို႔ ရၿပီလို႔ ၀န္ထမ္းေတြက သတိေပးလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔လည္း တျခားခရီးသည္ေတြနဲ႔အတူ ေလယာဥ္ထဲကုိ ေရာက္လာပါတယ္။ ထိုင္ရမည့္ ထိုင္ခံုနံပါတ္ ရွာေတြ႔ၿပီးတာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ၀င္ထိုင္ခ်ိန္မွာေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္မျပည့္တတ္ေသးတဲ့ သားေလးက ေလယာဥ္ထဲေရာက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းမထိုင္ခ်င္ေသးဘဲ စပ္စပ္စုစုနဲ႔ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ ေရွ႔ကိုဆက္ လွ်ာက္သြားဖို႔ လုပ္ေနလို႔ ခ်ီၿပီး ႏို႔တိုက္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အိပ္ခ်ိန္လ္ည္း ေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ ေလယာဥ္မိုးေပၚကို မပ်ံတက္ခင္ ဘီးစလိမ့္ၿပီး ေျပးလမ္းကိုပတ္ေနခ်ိန္မွာပဲ သားကႏို႔စို႔ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ ေလယာဥ္က ေျပးလမ္းမွာ အရွိန္ရလို႔ ေျမျပင္ေပၚက စတင္ထြက္ခြာဖို႔ မိုးေပၚပ်ံတက္လိုက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ဒါအရင္ခါေတြလို ခဏတျဖဳတ္ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ခရီးထြက္တာမဟုတ္ ဒီခရီးဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္ဆိုတာလည္း အတိအက် မေျပာႏိုင္၊ စာသင္ခန္းနဲ႔ အိမ္ကို စြန္႔ခြာခဲ့တာက ၈၈ ကတည္းက ဆိုေပမဲ့ ကၽြန္မ ဘယ္တုန္းကမွ အိမ္ကိုစြန္႔ခြာခဲ့တယ္လု႔ိ မခံစားမိဘူး။ အခုဒီခရီးကမွ ကၽြန္မ အမိေျမက အိမ္ကို တကယ္စြန္႔ခြာေတာ့မည့္ ခရီးပါလား ဆိုတာကို သေဘာေပါက္သြားၿပီး Passport Control ကို ျဖတ္ၿပီးကတည္းက တခ်ိန္လံုး ေလးလံထိုင္းမႈိင္းေနတဲ့ ရင္ထဲက အလံုးႀကီးကို သေဘာေပါက္ၿပီး ကၽြန္မ ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုခ်မိပါတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ကၽြန္မဘ၀မွာ ႀကီးလာရင္ ပညာေတာ္သင္အျဖစ္ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္တခုခုမွာ အဆင့္ျမင့္ ပညာတခုခုကို သြားသင္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အရည္အခ်င္းရွိသူတေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးကို အက်ိဳးျပဳဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိခဲ့ေပမဲ့ အခုလို အမိေျမကို စြန္႔ခြာၿပီး ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ အေျခခ်ဖို႔ေတာ့ တခါမွ မစဥ္းစားခဲ့ဖူးတာ အမွန္ပါ။
(လြန္ခဲ့တဲ့ ၉ ႏွစ္ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္မွာ ေတြးခဲ့ခံစားခဲ့ ခံစားမႈကို ထပ္တူ ျပန္ခံစားရင္း ဒီပို႔စ္ကိုေရးျဖစ္ပါတယ္။)
18 comments:
မငယ္ေရ..
ဖတ္ၿပီးေမာသြားတာပဲ..။
မငယ္မွတ္္မိလား ဆြစ္ဇာလန္သြားတုန္းက ျမန္မာျပည္ေပၚက ေလယာဥ္ပ်ံတုန္းက ျမန္မာျပည္ကိုလြမ္းလို႕ မ်က္ရည္ဝဲတယ္လို႕ ေျပာဖူးတာေလ..။
ေအာ္စီသြားတာ ျမန္မာျပည္ေရာ ေလယာဥ္ျဖတ္ေသးလား..။
အခုလို တခုတ္တရ ေရးေပးတာ ေက်းဇူးပါ..။ မငယ္ငိုတယ္ေျပာေတာ့ မေဗဒါလည္း ငိုခ်င္သြားတယ္.. မေဗဒါကေတာ့ အေၾကာမာတယ္.. မငိုဘူး.. အခုေတာ့ လြမ္းတိုင္း ရင္ထဲမွာ စို႕တက္တာပဲ.. ငိုလို႕မရတာကမ်ားတယ္..။ ေတာ္ပါၿပီ..။
Jesuit Refugee Service= JRS
"ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးအပါအ၀င္ လူမႈဖူလံုေရး အာမခံခ်က္ မရွိတဲ့ အေမရိကကို ကၽြန္မလံုး၀မႀကိဳက္ပါမွာ"
တျခားဟာေတြေတာ႔ မသိပါဘူး။ ပညာေရးမွာ အာမခံခ်က္မရိွဘူးဆုိတာကုိ ဘာကိုဆုိလုိတာလဲ ကၽြန္မ နားမရွင္းလုိ႔ပါ။ USမွာ တရား၀င္ေနထိုင္ခြင္႔ရသူတုိင္း စေကာ္လာရွစ္ေတြ၊ financial aidေတြ ေပးတာ မနည္းပါဘူး။ GPAေပၚမူတည္ၿပီး ဆုံးျဖတ္တာမုိ႔ ဒီတုိင္းေတာ႔ အလကားမေပးဘူးေပါ႔။ သိပ္အေျခအေနမဆုိးဘူးလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အမွားပါသြားရင္ ေဆာရီးပါ။
စာေရးေကာင္းလိုက္တာ အစ္မေရ. အၾကိဳက္ဆံုး ပို ့ေလးပါပဲ
သူငယ္ခ်င္း အမတ္ေလာင္း ျမန္မာျပည္က ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ့ အေနာက္ဘက္မွာ ရွိတယ္၊ ေအာ္စီက အေရွ႔ေတာင္ဘက္မွာ ရွိတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ထိုင္းကေန ေအာ္စီကုိလာတာ ဘာကိစၥ ျမန္မာျပည္ကို ျဖတ္ရမလဲ။ ရန္ကုန္သူေနာ့္ ရန္ကုန္သူ ေတာသူက ျပန္ေျပာျပေနရတာ အႀကိမ္မနည္းေတာ့ဘူး ဟိုေန႔က C-Box မွာ ေတာသူကို ႏွိမ္ၿပီး လာေရးသြားတဲ့ ရန္ကုန္သူ ဆိုသူကို ျမင္ေစခ်င္စမ္းပါဘိ။ ဆြစ္ဇာလန္ကို သြားတုန္းကေရာ အႏၵိယကို သြားတုန္းကပါ ျမန္မာျပည္ကို ျဖတ္သြားပါတယ္။
Anonymous ေရ JRS အရွည္အေခၚေ၀ၚအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သူတို႔အဖြဲ႔အစည္းနာမည္ အရွည္မမွတ္မိေတာ့ဘူးဆိုတာ Pinoy မ်ား သိရင္ ဘယ္ေလာက္ ၀မ္းနည္းလိုက္မလဲ မသိဘူး။
Thu Hninsee ေရ - ကၽြန္မဆိုလိုတာ ဖက္ဒရယ္ အစိုးရအဆင့္အေနနဲ႔ US မွာ အေျခခံပညာ အဆင့္ပညာေရးၿပီးရင္ အစိုးရက အလကားသင္ေပးတဲ့ မူမရွိလို႔ အဲဒါကို တျခား Social Security ရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီး ေျပာလိုက္တာသာ ျဖစ္ပါတယ္ လံုး၀အာမခံခ်က္ မရွိဘူးလို႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ကမာၻ႔ႏိုင္ငံ အားလံုးကို ပ်မ္းမွ်အေနနဲ႔ ခ်ဳံၿပီး ႏႈိင္းယွဥ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒုကၡသည္ေခၚတဲ့ ဥေရာပက ႏိုင္ငံေတြ၊ ၾသေစၾကးလ်ား၊ ကေနဒါ ဒီႏိုင္ငံေတြနဲ႔ပဲ ႏႈိင္းယွဥ္ပါတယ္။ ပညာေရးတို႔ က်န္းမာေရးတုိ႔ အခြင့္အေရးေတြဟာ Social အထဲမွာ ပါပါတယ္။ အခုေျပာတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ အေျခခံပညာအဆင့္ၿပီးရင္ ရွိတဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းပညာေတြနဲ႔ Diploma အဆင့္ထိကို ႏိုင္ငံေတာ္အဆင့္ အစိုးရက အာမခံခ်က္ရွိပါတယ္။ US မွာ Social Security ဆိုတာ ျပည္နယ္အစိုးရရဲ့ ေပၚလစီအေပၚမွာပဲ မူတည္ပါတယ္။
AMK ေရ စာေရးေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး တကယ္ၾကံဳခဲ့တာကို ခ်ေရးထားတာပါ။
လာလည္သူအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သိပ္အေႏွာင့္အယွက္ ေပးေနသူတေယာက္ရွိလုိ႔ Comment Moderation လုပ္ထားရတာ တျခားစာလာဖတ္သူေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။
မငယ္ႏိုင္ေျပာတာ ဟုတ္ပါတယ္...
ယူအက္စ္မွာ လူမႈေရးအာမခံခ်က္ အစိုးရဆီက မ႐ိွပါဘူး။ ဥပမာ...အလုပ္ျပဳတ္ရင္ ၆လပဲ အလုပ္႐ွင္ဆီက လုပ္ခရတယ္(ကိုယ္ကအျပစ္မ႐ိွပဲျပဳတ္မွ)။ အျပစ္႐ိွလို႔ျပဳတ္ရင္ဘာမွမရဘူး။ ျပန္အလုပ္႐ွာေပးရင္ ဘာအလုပ္ျဖစ္ျဖစ္ လက္ခံရတယ္။ ယူရတယ္။ ေၾကးမ်ားလို႔မရဘူး။ ၆လၿပီးရင္ဘာပိုက္ဆံမွ မရေတာ႔ဘူး။ အခ်ဳိ႕ဥေရာပႏိုင္ငံေတြမွာ ဘာေၾကာင္႔ျပဳတ္ျပဳတ္ တႏွစ္လုပ္ခရတယ္။ အဲဒါက အစိုးရကေပးတာ။ အလုပ္႐ွင္က ေပးတာမဟုတ္ဘူး။ အလုပ္႐ွာေပးရင္လည္း အဲဒီအလုပ္က ကိုယ္သင္ထားတဲ႔ပညာထက္နိမ္႔ေနရင္ ေၾကးမ်ားလို႔ရတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းလံုး၀ အလုပ္ျပန္႐ွာလို႔မေတြ႔ခဲ႔ရင္ မေတြ႕မခ်င္း အစိုးရပိုက္ဆံနဲ႔ထိုင္စားလို႔ရတယ္။ အဲလိုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထိုင္စားေနသူေတြအမ်ားႀကီးပါ။ ဆိုးက်ဳိးကေတာ႔ တခ်ဳိ႕ အဲလိုအလုပ္မလုပ္ပဲ ထုိင္စားေနသူေတြအတြက္ အစိုးရပိုက္ဆံ သိပ္ကုန္တာပါပဲ။
လူတိုင္းက်န္းမာေရးအာမခံ႐ိွတယ္။ ဘာေလးျဖစ္ျဖစ္ ေဆးခန္းေကာက္သြားလိုက္ၾကတာပဲ။ ႏွာေစးေခ်ာင္းဆိုးကအစ ကိုယ္မွမေပးရပဲကိုး။ ယူအက္စ္မွာေတာ႔ က်န္းမာေရးအာမခံ လူတိုင္းမ႐ိွၾကဘူး။ ယူအက္စ္မွာက အစိုးရကို ေပးရတဲ႔ အခြန္အေကာက္ အခ်ဳိ႕ဥေရာပႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ႏႈိင္းၾကည့္ရင္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးနည္းတယ္။ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံပိုက်န္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔ ျပန္ရတဲ႔ အစိုးရဆီက ေစာင္႔ေ႐ွာက္မႈကလည္း နည္းတယ္။ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ ကုဖို႔ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ စုရပါတယ္။ သိပ္ပိုက္ဆံကုန္မယ္႔ ေရာဂါမ်ဳိးျဖစ္ရင္ ပိုက္ဆံမ႐ိွတဲ႔သူက မကုႏိုင္ပါဘူး။ အျခားဥေရာပႏိုင္ငံေတြမွာေတာ႔ အလုပ္လက္မဲ႔ကအစ ဘယ္လိုေရာဂါမ်ဳိးလာလာ ပူစရာမလိုပါဘူးတဲ႔။
ပညာေရးကလည္း တကၠသိုလ္အခမဲ႔ပညာေရးစနစ္ပါ။ ယူအက္စ္မွာက တကၠသိုလ္ေကာင္းေကာင္းတက္ရင္ သိပ္ပိုက္ဆံကုန္ပါတယ္။ ေတာ္ရံုေက်ာင္းက်ေတာ႔လည္း အလုပ္႐ွာတဲ႔အခါ စကားေျပာပါတယ္။
ဒါေတြကေတာ႔ က်မ စကားစပ္လို႔ အရင္က စပ္စုထား ေမးထားသမွ်ေတြပါ။ အတိအက် အခ်က္အလက္ေတြ ကဲြေကာင္းကဲြႏိုင္ေပမယ္႔ မငယ္ႏိုင္ေျပာသလို
.......ဥေရာပႏိုင္ငံေတြဟာ ကၽြန္မတို႔ေလွ်ာက္ထားတဲ့ သံုးႏိုင္ငံစလံုးထက္ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈဖူလံႈေရး Social Security အကုန္သာတဲ့ ႏိုင္ငံေတြျဖစ္ေပမဲ့ ဘာသာစကားတခုတည္းေၾကာင့္ ..........ဆိုတာမွန္ေၾကာင္းရယ္ ၾသစေတးလ်၊ ကေနဒါနဲ႔ အေမရိကားကို ႏႈိုင္းယွဥ္တာလဲ မွန္ေၾကာင္းရယ္ ေျပာျပခ်င္လို႔ပါ။
ေမနန္းဦး
ဒါေတြေၾကာင္႔လည္း ယူအက္စ္မွာ လမ္းေပၚမွာေနၾကတဲ႔သူေတြမ်ားပါတယ္။ ဥေရာပႏိုင္ငံေတြမွာေတာ႔ လမ္းေပၚေနလူ မ႐ိွသေလာက္နည္းပါတယ္။ အခြင္႔အေရးကမ်ားေတာ႔ အစိုးရအတြက္၀န္ထုပ္၀န္ပိုးျဖစ္ေစပါတယ္။ အလုပ္မလုပ္ပဲ ထုိင္စားေနသူေတြ ဘာအလုပ္ရရ လုပ္သင္႔တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အလုပ္လက္မဲ႔ေတြရဲ႕ လူမႈေရး က်န္းမာေရး အတြက္ကို လက္႐ိွအလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ႔ လူေတြရဲ႕ အခြန္ေတြကေန ေပးရေတာ႔ လစာ ၁၀၀၀ ၀င္ရင္ ဟိုျဖတ္ဒီျဖတ္နဲ႔ ၅၀၀ ပဲအိမ္ျပန္ ပါပါတယ္တဲ႔။ ေနာင္ေရးအတြက္ေတာ႔ စိတ္ေအးရေပမယ္႔ ေလာေလာဆယ္လက္ထဲမွာ က်န္တာက ယူအက္စ္က အလုပ္လက္႐ိွ လူေတြေလာက္ မက်န္ပါဘူး။ ယူအက္စ္က လူေတြကေတာ႔ ေနာင္ေရးအတြက္ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ စီစဥ္ရမွာပါ။
ေကာင္းက်ဳိးဆိုက်ဳိး ဒြန္တဲြလ်က္ေပါ႕။
ေမနန္းဦး
မငယ္နိုင္ေရ
မအယ္ကေတာ့ ေလယာဥ္ေပၚတက္ၿပီ ဘူတာရုံကို ေရာက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ဘာမွန္းမသိ ဝမ္းနည္းတာ ငိုခ်င္လာတာ ငယ္ငယ္တည္းကပဲ။
မအယ္
အမငယ္ႏိုင္ေရ....ဖတ္ျပီးေမာ က်န္ခဲ့တယ္။
ဗဟုသုတ အေတာ္ရပါတယ္...။
ခုမွွ ေနာက္ျပန္ျပန္ဖတ္မိတယ္ခဗ်။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနာ္လစ္ ရသြားပါတယ္။
မေမနန္းဦး
အေကာင္းနဲ႔ အဆိုးဒြန္တြဲေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ရွိတဲ့သူကလည္း အကန္႔အသတ္မရွိ မရွိတဲ့သူကလည္း မ်က္စိငရဲ နားငရဲျဖစ္ေလာက္တဲ့အထိ မျဖစ္ရေလေအာင္ လူတန္းစား ကြာဟမႈကို ဒီလိုညွိေပးမွပဲ ညွိေပးၿပီးမွပဲ ရမွာ ျဖစ္တယ္။
အေမရိကန္ႏိုင္ငံက အရင္းရွင္ႏိုင္ငံျဖစ္ေတာ့ လစ္ဘရယ္ ဒီမိုကရက္ အေတြးအေခၚအတိုင္း က်င့္သံုးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံသားနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအခြင့္အေရးေတြကိုပဲ အဓိကထားပါတယ္။ ႀကိဳးစားရင္ ႀကိဳးစားသေလာက္ အကန္႔အသတ္မရွိ တိုးတက္တာကို အားေပးၿပီး မႀကိဳးစားသူကို လူတိုင္းကို ႀကိဳးစားဖို႔ အခြင့္အေရးေပးထားလ်က္ မႀကိဳးစားလို႔ ဒီအေျခအေနေရာက္တာ အစိုးရတာ၀န္မဟုတ္ လူပုဂၢိဳလ္ တဦးခ်င္းစီက မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္တြင္သာ တာ၀န္ရွိတယ္ ဆိုၿပီး အနည္းဆံုး အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့အစိုးရဟာ အေကာင္းဆံုးအစိုးရလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ခ်မ္းသာသူကို အကန္႔အသတ္မရွိ ခ်မ္းသာခြင့္ေပးၿပီး ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ျဖစ္သလို ေနမႈကို လစ္လ်ဴရႈထားတယ္။
ခုနက ေျပာတဲ့ ဥေရာပႏိုင္ငံေတြက်ေတာ့ ဆိုရွယ္ ဒီမိုကရက္ အေတြးအေခၚအတိုင္း က်င့္သံုးပါတယ္။ အစုအဖြဲ႔ကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး ယဥ္ေက်းမႈ အခြင့္အေရးေတြေရာ ႏိုင္ငံသားနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအခြင့္အေရးေတြကိုပါ အဓိကထားပါတယ္။ လူတဦးခ်င္းစီရဲ့ အႏွိမ့္ဆံုးအဆင့္ကို လူတိုင္းလူတိုင္း ဒီထက္ပိုမဆင္းရဲေစရဘူးလုိ႔ ကန္႔သတ္ထားပါတယ္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အဆင့္အတိုင္း အဲဒီပုဂၢိဳလ္က မိမိကိုယ္မိမိ တာ၀န္မယူႏိုင္ရင္ လူ႔အဖြ႔႔ဲအစည္းမွာ တာ၀န္ရွိတယ္လို႔ ယူဆၿပီး အစိုးရက တာ၀န္ယူေပးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏိုင္ငံေတြက လူတိုင္းဟာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အဆင့္ထက္ ပိုမဆင္းရဲေအာင္ အစိုးရက ေထာက္ပံ့ရတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဥေရာပႏိုင္ငံေတြက လူ႔အခြင့္အေရးမွာ အေမရိကန္ထက္ အမ်ားႀကီးသာပါတယ္။ လူတေယာက္၊ မိသားစုတစု၊ လူတအုပ္စု ငတ္ျပတ္ေနတာဟာ သူတို႔ညံ့လို႔ပ်င္းလို႔ ဆိုတာ ဟုတ္ေပမဲ့ အဲဒီလူေတြဟာ လူထဲကလူ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခုရဲ့ အစိတ္အပိုင္းပဲ ျဖစ္လို႔ ူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခုလံုးနဲ႔လည္း ဆိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကာယကံရွင္တဦးတည္းမွာသာ တာ၀န္ရွိတာ မဟုတ္ဘဲ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကလည္း တာ၀န္ရွိပါတယ္။
12 Jul 10, 17:32
K: မငယ္နိုုင္ ရဲ႕ မိုုင္ရေရးရွင္း ပံုုျပင္ေလး စိတ္၀င္တစား ဖတ္သြားတယ္။ အခ်ိန္ေတြ ၾကာပီေကာ..
(C-Box မွ)
မအယ္ေရ ကၽြန္မက ခရီးသြားတာ ေပ်ာ္တဲ့သူဆိုေတာ့ ခါတိုင္းခရီးသြားတာ တခါမွ၀မ္းမနည္းတတ္ဘူး။ ဒီတခါပဲ ျဖစ္ဖူးတယ္။
ေမာင္ေလးေရ အစ္မတို႔ မနီလြိဳင္ စခန္းထဲမွာ ဒုကၡေရာက္ပံုကိုသာ ေရးရင္ပိုေတာင္ ဒီထက္ပိုဆိုးဦးမယ္။
ကိုလူသစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနာ္လစ္က ဘာလဲ။ ကၽြန္မ ဘန္းစကားနားမလည္ဘူး။
general knowledge
အေမရိကန္နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ တခ်ိဳ႕အခ်က္ေတြ မွားေနတယ္ မငယ္ေရ..... အိမ္ေၿခရာမဲ့ မ်ားတယ္ဆိုတာ တၿခားေႀကာင့္ မဟုတ္ဖူးဗ်ိဳ႕..... အစိုးရရဲ႕ policy အမွားေႀကာင့္ အပ်င္းႀကီးတဲ့ သူေတြက ဘဝပ်က္တဲ့ သူေတြႀကား ဝင္ေရာေနတာဗ်။ အနိမ့္ဆံုးလခ တနာရီ $9နဲ႔ လူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား အလုပ္လုပ္ ေနႀကခ်ိန္မွာ သူတို႔က ဘာမွ မလုပ္ပဲ တနာရီ $13 to $15 ရေနတာ သိထားဖို႔ လိုတယ္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ ေရာက္ခါစက တခါတေလ အေမ့ကို စေနေသးတယ္။ သားအမိ ၂ေယာက္ homeless လုပ္ ရေအာင္လို႔.... :P
က်န္တာေတြေတာ့ ေနာက္မွ ေၿပာၿပေတာ့မယ္။ အဲ social နဲ႔ ပက္သက္ရင္ေတာ့ Europe နဲ႔ ေအာ္စီက ပိုေကာင္းတာေတာ့ အမွန္ပဲဗ်။
18 Jul 10, 01:03
ေလးသည္ေတာ္: migration story ပိုစ္ေလးဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္းပါဘူးအမ။ ျမန္မာႏိုင္သားျဖစ္ေပမယ့္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ လြတ္လပ္စြာေနထုိင္ခြင့္ မရွိတဲ့ဘ၀ကို အမ်ားၾကီးစာနာမိပါတယ္။ www.arakanarcher.blogspot.com
You will need the best of the best, sounds and samples
that is, and you will also need to continually expand upon your
sound library. By using a quad-core processor chip or over to 16GB of RAM it's a proper monster -- a suitable beast that one could toss in your messenger bag and take with you all day without spending all night long protesting and complaining about an aching back. Nevertheless, if you are still willing to buy other refurbished Mac Book Pro other than those that are certified by Apple, then you are free to do so as long as you check the item well.
my web site - macbook pro
This article will help you find the best tablet PC. Additionally,
the wireless connectivity has good speed. "Many eyes will likely be on them to determine if they'll pull the rabbit out with the hat," Enderle
mentioned.
Also visit my webpage :: samsung galaxy tab 2
However, with a mobile phone, you will have to be acutely
aware of your surroundings. The application Execution Environment provides an
interface for application programming. You can convert more
than hundred different types of currencies and will be able to keep up with the currency rate changes.
My blog post - samsung galaxy s4
Post a Comment