မဂၤလာပါ

လႈိက္လွဲစြာ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သပါတယ္။ ဒီဘေလာ႔ဂ္က ကၽြန္မရဲ့ ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈ၊ အေတြ႔အၾကံဳ၊ ခံစားမႈအေတြးအျမင္၊ ဗဟုသုတ၊ က်န္းမာေရးပညာေပး စတာေတြကို ကၽြန္မ ေရးတတ္သလို ေရးၿပီး အမ်ားသိေအာင္ ျပန္လည္မွ်ေ၀ရင္းနဲ႔ မွတ္တမ္းအျဖစ္ သိမ္းဆည္းထားရာ ေနရာတခုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ တျခားဆိုက္ေတြက ႏွစ္သက္သေဘာက်တဲ့ ပို႔စ္တခ်ိဳ႔ကို ျပန္လည္ကူးယူ ေဖၚျပထားတဲ့ပို႔စ္ အနည္းငယ္လည္း ရွိပါတယ္။ C-Box ေဘးမွာ ကပ္လွ်က္ ဆိုက္ဘားမွာ က႑အလိုက္ Labels ေတြ ခြဲထားတဲ့အထဲမွာလည္း ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာကို ေရြးဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ လာလည္သူ အားလံုးကို ေက်းဇူးအထူး တင္ရွိပါတယ္။
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ..


ျမတ္ဗုဒၶ၏ ေမတၱာတရား

ျမတ္ဗုဒၶ၏ ေမတၱာတရား
(ေအာက္က ေမတၱာပို႔သီခ်င္းနဲ႔ စာသား ပါဠိ၊ အဂၤလိပ္၊ ျမန္မာ ကို ပိုမိုျပည့္စံုစြာ ေလ့လာခ်င္သူမ်ားအတြက္ ပို႔စ္ကိုဒီေနရာမွာ Click ၿပီး ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။

ေပ်ာ္၍မရေသာ အေမေန႔အေတြး

စစ္ေၾကာင္းထြက္လို႔ သြားလိုတဲ့ ေနရာ မေရာက္ခင္ ကရင္ရြာတရြာမွာ ကၽြန္မတို႔ စစ္ေၾကာင္း တေထာက္နားစဥ္ ကၽြန္မတို႔ ရဲေမေတြနဲ႔ တပ္မွဴးေတြပါတဲ့ ရံုးအဖြဲ႔ စခန္းခ် နားခိုတဲ့ အိမ္မွာ ရြာသားေတြက ေဆးမွဴးရွိရာ ေနရာစံုစမ္းၿပီး ေဆးလာေတာင္းလို႔ ကၽြန္မက လူနာတေယာက္ကို စမ္းသပ္ေပးၿပီး ေဆးေပးဖို႔ ေဆးဗူးကို လွမ္းယူၿပီး အဖံုးဖြင့္ဖို႔ လုပ္ေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ “မငယ္ ဒီမွာ မငယ္အေမ ေရာက္ေနတယ္” လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ၾကားလိုက္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ ေျဗာင္းဆန္သြာၿပီး အေမကၽြန္မကို လာေတြ႔တယ္ဆိုတာကို မယံုၾကည္ႏိုင္စြာနဲ႔ အသံလာရာဆီသို႔ ကၽြန္မ လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ သစ္သားေလွကားေပၚကေန ကၽြန္မ ရွိရာ အိမ္ေပၚကို ႀကိမ္ဆြဲျခင္းတလံုး ဆြဲၿပီး ေဘးက ရဲေဘာ္တဦးနဲ႔အတူ တက္လာေနတာ ကၽြန္မ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ခြဲခြာလာခဲ့တဲ့ အေမမွ အေမအစစ္။ ကၽြန္မ လက္ထဲမွာကိုင္ထားတဲ့ ေဆးဗူး ခ်က္ခ်င္း လႊတ္က်သြားၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ “အေမ” လို႔ေခၚၿပီး အေမ့ဆီကုိ ကၽြန္မထအေျပး အေမကလည္း “ မီးငယ္” လို႔ေခၚၿပီး ေလွကားေပၚက ေျပးတက္လာၿပီး ကၽြန္မတို႔ သားအမိ ေလွကား၀အနီး ေသာက္ေရအိုးစဥ္ေရွ႔မွာ ဘာစကားမွ ေျပာမႏိုင္ဘဲ အၾကာႀကီး ေပြ႔ဖက္ေနၾကပါတယ္။
အေမ့ရင္ခြင္ထဲမွာ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ကၽြန္မ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္ က်လို႔ ဘာဆိုဘာမွ ေျပာမထြက္ဘဲ ရင္ထဲမွာ ဆို႔နစ္ၿပီး ရႈိက္ႀကီးငင္ ငိုခ်လိုက္တာ အနည္းဆံုး သံုးမိႏွစ္ခန္႔ေတာ့ ရွိလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ အိမ္ရွင္က ဟာ ဒီသားအမိ ဘယ္လိုလဲ ေလွကား၀ႀကီးမွာ အလြမ္းသယ္ေနရလား ဖ်ာေပၚမွာ သြားထိုင္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာၾကေလ” လို႔ သတိေပးလိုက္မွ ကၽြန္မနဲ႔အတူ ပါလာတဲ့ ရဲေမေတြက ကၽြန္မတို႔သားအမိကို ေလွကား၀ကေန အတြင္းဘက္ ဖ်ာခင္းထားရာ ေနရာကို ေရာက္ေအာင္ ဒုကၡိတႏွစ္ေယာက္ကို တြဲေခၚသလို ေဖးေဖးမမ တြယ္ပို႔ေပးၾကပါတယ္။ ကၽြန္မမွာ သူတို႔ ဒီလိုတြဲေခၚရေလာက္ေအာင္ အားအင္ကုန္ခမ္းၿပီး အေမ့ရင္ခြင္မွာ နစ္ေမ်ာသြားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မ လူမွန္းသိတတ္စ အရြယ္ကစၿပီး အေမ့ရင္ခြင္ထဲမွာ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ငိုရႈိက္ခဲ့ဖူးတာ ဒီတခါပဲ ကၽြန္မ မွတ္မိပါတယ္။

ရင္ထဲမွာ ဆို႔နစ္ေနတဲ့ ခံစားမႈဟာ ဘာနဲ႔မွ ဥပမာေပးလို႔မရ။ အငိုတိတ္သြားတဲ့ အခ်ိန္ထိ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ စကားေျပာလို႔ မထြက္ဘူး။ အေမက စကားေတြ စတင္ေျပာဆို ေမးျမန္းလာတာကို ကၽြန္မ ပါးစပ္နဲ႔ ျပန္မေျဖႏိုင္ေသးဘဲ ေခါင္းခါ ေခါင္းညိတ္ပဲ လုပ္ေနႏိုင္ခဲ့တယ္။ အေမ့ဆြဲျခင္းထဲမွာ ပါလာတဲ့ မုန္႔တျခင္းကိုလည္း ရဲေဘာ္ေတြကို ေပးလိုက္မယ္ေနာ့္လို႔ အေမေျပာေတာ့ ကၽြန္မေခါင္းပဲ ညိတ္ျပလိုက္တယ္။ အေမ ကၽြန္မကို လာေတြ႔လိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ ကၽြန္မ မထင္ထားခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူမ်ားမိဘေတြက သူငယ္ခ်င္းေတြကို လာေတြ႔တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကေတာ့ “ငါ့မွာ မိဘနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္တာေတာင္ ငါ့မိဘေတြကေတာ့ ငါ့ကိုဘယ္ေတာ့မွ လာေတြ႔ဖို႔မရွိလို႔ ေတြ႔ခြင့္မရဘူး။ သားသမီးအျဖစ္က စြန္႔ထားတာ။ နင္တို႔က ကုသုိလ္ကံေကာင္းလို႔ မိဘနဲ႔ ေတြ႔ရတာ ေပ်ာ္စရာျဖစ္တယ္ ငိုစရာမဟုတ္ဘူး” လို႔ ေျပာၿပီး သူမ်ား ငိုေနတာကို အားေပးခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါက မိဘဆိုတာ ကၽြန္မကို ဘယ္ေတာ့မွ လာေတြ႔မယ္ မထင္ခဲ့သလို လာေတြ႔ရင္လည္း ၀မ္းမနည္းပဲ ေပ်ာ္လိမ့္မယ္ ထင္ခဲ့လို႔ ေျပာခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။

တကယ္လည္း မိဘနဲ႔ ေတြ႔ရင္ ငိုျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မ မထင္ခဲ့မိတာ အမွန္ပါ။ ကၽြန္မ အဲဒီလို ေျပာတာကိုလည္း အားလံုးသိၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ရဲေဘာ္ေတြက သူမ်ားကို ေျပာထားတဲ့ ကၽြန္မက အေမနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ စကားေတာင္ ေျပာမႏိုင္ျဖစ္ေနတာကို လိုက္စေနၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ စိတ္နည္းနည္း ေပါ့သြားၿပီး အေမနဲ႔ စၿပီး စကားေျပာျဖစ္သြားတယ္။ အမွန္က မိဘေတြ အကုန္လံုးက လာေတြ႔တယ္ဆိုတာထက္ ေတာခိုသြားတဲ့ သားသမီးေတြကို ျပန္လာေခၚၾကတာပါ။ ေတာထဲမွာ အစားဆင္းရဲ၊ အေနဆင္းရဲနဲ႔ သင္တန္းေတြ တက္ခဲ့ရတယ္၊ ငွက္ဖ်ားဒဏ္ကို အလူးအလဲ ခံခဲ့ရသူေတြျဖစ္တယ္၊ ေရွတန္းဆင္းလာၿပီး ရုတ္တရက္ မိဘနဲ႔ ေတြ႔ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ မိဘျပန္ေခၚရာကို မလိုက္ဘဲ စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာဖို႔ဆိုတာ သိပ္ကို မလြယ္တာေတာ့ အမွန္ပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က မိဘလာေတြ႔ၿပီး လာျပန္ေခၚလို႔ ျပန္ပါသြားသူေတြလည္း အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိခဲ့ပါတယ္။

အေမနဲ႔ စကားေျပာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ေမးတာကေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ ေက်ာင္းအတူတက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း ျဖစ္ေပမဲ့ အေမအမ်ားဆံုး စတင္ေျပာဆိုတာက မိသားစုအေၾကာင္းပဲ ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေတာထဲမွာ ဘယ္လိုဒုကၡေရာက္ အစားဆင္းရဲ အေနဆင္းရဲၿပီး ငွက္ဖ်ားနဲ႔ ဘယ္လို ႏွပမ္းလံုးခဲ့ရတယ္ဆိုတာ အေမ့ကို ကၽြန္မ မေျပာခဲ့ဘူး။ မေျပာေပမဲ့လည္း အေမကသိေနတယ္။ ဘယ္သူမွ မရွိတဲ့အခ်ိန္ အေမစေမးတဲ့ ေမးခြန္းကေတာ့ “သမီးတို႔ ေတာထဲမွာ ထမင္းေကာ၀ေအာင္ စားၾကရဲ့လား ကရင္ေတြက သမီးတို႔ကို ထမင္း၀ေအာင္ ေကၽြးရဲ႕လား” ဆိုတာပဲ ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မက “ထမင္းကေတာ့ ၀ပါတယ္ အေမရယ္ ဟင္းပဲ မေကာင္းတာပါ၊ ကရင္ေတြနဲ႔က စစေရာက္ခ်င္း သင္တန္းေတြတက္တဲ့အခ်ိန္ပဲ အတူေနရတာပါ ေနာက္ပိုင္း ကိုယ့္စခန္းနဲ႔ကိုယ္ သီးသန္႔ ေနရပါတယ္ အေမ့ကို ဘယ္သူေျပာတာလဲ အဲဒီမဆလေတြ မဟုတ္မဟတ္ေျပာတိုင္း မယံုပါနဲ႔” လို႔ ကၽြန္မက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

ဆက္ၿပီးေတာ့ အေမက “ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သမီးေရ သမီးတို႔ကို ၾကည့္ရတာ အႏၱရာယ္မ်ားလွတယ္။ အခုလို သြားလာေနတုန္း စစ္တပ္နဲ႔ေတြ႔လို႔ တိုက္ပြဲျဖစ္ၿပီး တခုခု ျဖစ္သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ အိမ္ကိုပဲ ျပန္လိုက္ပါေနာ့္။ စစ္တပ္က ဘာမွမလုပ္ဘူး အာမခံတယ္၊ သြားေတြ႔ၿပီး လက္မွတ္ေလးတလံုး သြားထိုးရံုပါပဲ၊ ေနာက္ပိုင္း ေအးေအးေဆးေဆးေနရင္ ဘာမွ ျပႆနာ ရွာမွာ မဟုတ္ဘူး” လို႔ အေမက ကၽြန္မကို စတင္စည္းရံုးေတာ့တယ္။ “နင္တို႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ေတာခိုသြားေတာ့ မိသားစုတခုလံုး ရပ္ထဲရြာထဲမွာ မ်က္ႏွာျပမရဲေလာက္ေအာင္ အရွက္ရတာ နင္တုိ႔မသိဘူး နင့္အေဖဆုိလည္း နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို သားသမီးအျဖစ္ လံုး၀ စြန္႔လႊတ္လိုက္ၿပီ လို႔ေျပာၿပီး ဘယ္မွာပဲေတြ႔ေတြ႔ ေတြ႔တာနဲ႔ သတ္ပစ္ၿပီး ေထာင္ထဲသြား၀င္မယ္လို႔ပဲ ေျပာေနခဲ့တယ္” လုိ႔ အေမက အေဖ့အေၾကာင္း ေျပာေနတယ္။ ဆက္ၿပီးေတာ့ အေမက “နင့္အကိုႀကီးဆိုလည္း..” လို႔ စကားစလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မဆက္မၾကားခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ အေမ့ကို စကား၀င္ျဖတ္ၿပီး “ေတာ္ပါေတာ့ အေမရယ္ အေမအိမ္က လူေတြအေၾကာင္း ေျပာခ်င္ရင္ အငယ္ေတြအေၾကာင္းပဲ ေျပာပါ။ အဲဒီမဆလေတြအေၾကာင္း သမီးကို လံုး၀လာမေျပာနဲ႔ သမီး လံုး၀မၾကားခ်င္ဘူး” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ၿပီး အေမနဲ႔ ရုတ္တရက္ေတြ႔လို႔ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ ျဖစ္ေနတဲ့ ခံစားမႈေတြက ၾကက္ေပ်က္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားတယ္။

“သမီးတို႔ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္တာ ဘာမွ ရွက္စရာလည္း မလိုဘူး၊ အေဖတို႔ အစ္ကိုႀကီးတုိ႔ စစ္တပ္ထဲမွာ က်ဴးလြန္ထားတဲ့ အျပစ္အေၾကြးေတြကို သမီးတို႔က အခုျပန္ဆပ္ေနရတယ္လို႔ပဲ သေဘာထားတယ္။ အစတုန္းကေတာ့ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္သားေတြ ဆိုၿပီးအထင္ႀကီးလိုက္ရတာ ေန၀င္းေစာေမာင္ အမိန္႔ေပးတိုင္း ျပည္သူလူထုနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို သတ္ျဖတ္ေနတဲ့ ေၾကးစားလူသတ္သမားေတြ ျဖစ္ေနတာ ရွက္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ အေမလည္း သမီးကို ျပန္ေခၚဖို႔ သက္သက္ လာေတြ႔တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ လာမေတြ႔နဲ႔ေတာ့ သမီးရြာက မထြက္လာခင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢကို သြားတဲ့ေန႔ကေတာင္ ဒီမိုကေရစီ မရရင္ ရြာကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာဘူးလို႔ ေျပာထားခဲ့တယ္ မဟုတ္လား၊ ဒီစကားဟာ သမီးေသတဲ့အထိ အျမဲတမ္း မွန္ကန္ေနတဲ့ စကားျဖစ္တယ္၊ အေမ သမီးတို႔ကို အိမ္ျပန္လာေစခ်င္ရင္ တိုင္းျပည္မွာ ဒီမိုကေရစီရေအာင္ ဆုေတာင္းပါ၊ ဒီမိုကေရစီအတြက္ ကိုယ္တိုင္ ၀င္လုပ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာင္မွ လုပ္ေနသူေတြကို တနည္းနည္းနဲ႔ အားေပးပါ။ ဒီမိုကေရစီ မရမခ်င္း သမီးအိမ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာဘူး အဲဒီလူမဆန္တဲ့ သူေတြဆီမွာ သမီးဘယ္ေတာ့မွ လက္မွတ္သြားထိုးၿပီး အရႈံုးေပးမွာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ တကယ္လုိ႔မ်ား မေတာ္တဆ ဖမ္းမိသြားလို႔ မွားတယ္ဆိုတာ လက္မွတ္မထိုးရင္ သတ္မယ္ ထိုးရင္ အျပစ္ကင္းလြတ္ခြင့္ ေပးမယ္လို႔ ေျပာရင္ေတာင္မွ အေသပဲခံသြားမယ္ ဘယ္ေတာ့မွ မထိုးဘူး” လို႔ ကၽြန္မ ျပတ္သားစြာ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေျပာခ်လိုက္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အေမ ထပ္ငိုတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ မငိုေတာ့ေတာ့ဘူး ငိုဖို႔စိတ္ထက္ လူမွန္းသိတတ္စ အရြယ္ကစၿပီး အထင္ႀကီးလာခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္ဆိုတာႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မကို အေရးအခင္းမွာ ၀င္ပါလို႔ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာကို လက္သီးနဲ႔ ေလးခ်က္ထိုးလိုက္တဲ့ အစ္ကိုႀကီးနဲ႔ သတ္မယ္ျဖတ္မယ္ အျမဲတမ္းၿခိမ္းေခ်ာက္ေနတဲ့ အေဖတို႔ကို ျမင္ေယာင္ၿပီး ေဒါသပဲ ထြက္ေနခဲ့တယ္။

အဲဒါကို ကၽြန္မ အေမ့ကို ေျပာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ငိုခ်င္စိတ္မရွိေတာ့လို႔ မငိုခဲ့၊ အေမငိုၿပီး ဘယ္လို ခံစားရလိမ့္မယ္ဆိုတာလည္း မေတြးခဲ့မိေပမဲ့ အခု ဒီအေၾကာင္းကို ကၽြန္မ စာရိုက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အေမ့ေနရာ၀င္ၿပီး ကၽြန္မ မ်က္ရည္က်ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေမက “ေအးေလ သမီးျပန္မလုိက္ရင္လည္း သမီးသေဘာပဲေလ အေမေျပာတာက ျပန္လိုက္ရင္ သက္ဆိုင္ရာက ဘာမွ အေရးယူမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ေျပာျပတာပါ။ ျပန္မလိုက္ရင္လည္း ဒီလိုတပ္နဲ႔ မလိုက္ဘဲ နယ္စပ္က ေနာက္တန္းတပ္ရင္းမွာ ေနလို႔မဘူးလား။ ဘယ္မွာပဲ ေရာက္ေရာက္ ဘုရားနဲ႔ တရားနဲ႔ သတိနဲ႔ေတာ့ ေနပါေနာ့္” လို႔ ေျပာၿပီး အေမက ကၽြန္မကို ျပန္ေခၚတဲ့ ကိစၥကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း မိန္းကေလးေတြ ဒီလို ေရွ႔တန္းလိုက္ခြင့္ကို လြယ္လြယ္နဲ႔ ရထားတာ မဟုတ္ဘူး။ တပ္ရင္းက လူႀကီးေတြဆီမွာ အႀကိိတ္အနယ္ တိုက္ပြဲ၀င္ ေတာင္းဆိုၿပီး သူတို႔ အစမ္းသေဘာနဲ႔ ေပးတဲ့ သင္တန္းၾကမ္းႀကီးေတြနဲ႔ အစမ္းသပ္ခံၿပီး ခံႏိုင္ရည္ ရွိတဲ့ မိန္းကေလးေတြမွ ေရွ႔တန္းဆင္းခြင့္ ရေၾကာင္း၊ကို ေျပာျပခ်င္ေပမဲ့ ဒါဆိုရင္လည္း အႏၱရယ္မ်ားလွတဲ့ ေနရာကို လာမေနနဲ႔ေတာ့လို႔ ေျပာမွာစိုးလို႔ ကၽြန္မ မေျပာျပျဖစ္ခဲ့ဘူး။

အေမလာေတြ႔တဲ့ေန႔က ကၽြန္မတို႔ နားေနတဲ့ ရြာမွာ ညအိပ္ျဖစ္ေတာ့ အေမလည္း ကၽြန္မနဲ႔ တညအိပ္သြားတယ္။ ကၽြန္မက “အေမ အခုလို လာေတြ႔ၿပီး ျပန္သြားလို႔ စစ္တပ္က သိသြားရင္ အႏၱရယ္မရွိဘူးလား” လို႔ ေမးေတာ့ “ ရြာမွာ စစ္တပ္ကို ဘယ္သူမွ မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရ တကူးတက သြားေျပာမယ့္သူ မရွိပါဘူး တကယ္လို႔ သိသြားရင္လည္း ဘာမွမျဖစ္ဘူး ငါ့သမီးကုိ ငါျပန္သြားေခၚတာ မလိုက္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ရံုပဲ” တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႔မွာ ေတာခိုသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားမိဘေတြ အကုန္လံုးကို စစ္တပ္နဲ႔ မ၀တက မလာမေနရ အစည္းအေ၀းေခၚၿပီး သားသမီးေတြကို ျပန္ေခၚခိုင္းတယ္၊ ျပန္၀င္သြားသူေတြကို လက္မွတ္လာထိုးခိုင္းတယ္လို႔ သိရတယ္။ ျမန္မာ့အသံကေနၿပီး အစိုးရရဲ့ သေဘာထားအမွန္ကို သိသြားလို႔ ေတာခိုသြားတဲ့ ဘယ္သူေတြ အျမင္မွန္ရၿပီး အလင္း၀င္လာတယ္လို႔ ေၾကညာတာေတာ့ အျမဲၾကားရပါတယ္။ အမွန္က မိဘနဲ႔ ျပန္လိုက္သြားတဲ့ ကၽြန္မတို႔ ABSDF တပ္က ရဲေဘာ္ေတြ မိဘသံေယာဇဥ္ေၾကာင့္သာ ေခၚလို႔ျပန္လိုက္သြားတာ ျဖစ္ၿပီး သူတို႔ေျပာသလို အျမင္မွန္ရလို႔ ျပန္၀င္သြားတာ တေယာက္မွ မရွိပါဘူး။

ကၽြန္မလည္း ျပန္ခါနီးအထိ အေမ့ကို အေမေနာက္ထပ္လည္း လာမေခၚပါနဲ႔ သမီးဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လိုက္ဖို႔ မရွိဘူးလို႔ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီေန႔က အေမ ျပန္သြားၿပီးေနာက္ အေမ့အေၾကာင္း ကၽြန္မေတြးေနမိတယ္။ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာၿပီး လည္လည္၀ယ္၀ယ္ရွိၾကတဲ့ ကိုငယ္နဲ႔ ကၽြန္မေအာက္ ညီမတို႔ ႏွစ္ဦးၾကားမွာ စကားသိပ္နည္း၊ အသားကလည္း ညိဳတယ္ဆိုေတာ့ အိမ္မွာ ရုပ္ဆိုးဆံုးလို႔ အႏွိမ္ခံရတဲ့ ကၽြန္မက ဘာေသလို႔ ၀င္စားမွန္းေတာ့မသိဘူး အနံ႔ျပင္းတဲ့ အသားေတြအပါအ၀င္ ေတာ္ရံုအစားအစာကို သိပ္မစားဘဲ အစားလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေရြးတတ္ေတာ့ ရုပ္ဆိုးသေလာက္ ရြံရွာတတ္ၿပီး အစားေရြးတယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္မကို အေမက ခ်ိဳးႏွိမ္ၿပီး ေျပာတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ ေက်ာင္းစာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မေလာက္ တေယာက္မွ မထူးခၽြန္ဘူး။ ကၽြန္မက ပညာရည္ခၽြန္ဆုေပးပြဲတိုင္းမွာ ပထမမဟုတ္ရင္ ဒုတိယအျမဲရတတ္ၿပီး တႏွစ္မွာ ပထမဆုရခဲ့ၿပီး ေနာက္တႏွစ္မွာ ဒုတိယဆုပဲ ရခဲ့ရင္ ပထမ မရလို႔ ဆိုၿပီး အေမက အျပစ္တင္လိုက္ေသးတယ္။ အိမ္က တျခားသားသမီးေတြ ပထမရဖို႔ ေနေနသာသာ ဒုတိယေတာင္ တခါမွ ရဖူးၾကတာမဟုတ္ဘူး။

သို႔ေပမဲ့လည္း ကၽြန္မကို ေက်ာင္းကဆရာဆရာမေတြက သိပ္ခ်စ္ၿပီး လက္ေရးေလးေတြ ၀ိုင္းစက္ၿပီးလွတယ္၊ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ လက္သည္းခံြေလးေတြကလည္း သြယ္သြယ္ ရွည္ရွည္ေလးေတြနဲ႔ အႏုပညာလက္ ပညာတတ္လက္ ဆိုၿပီး မလွတဲ့ ကၽြန္မကို လွတာေတြ ရွာၾကံခ်ီးက်ဴးတတ္ပါတယ္။ အေမကေတာ့ ဒီေကာင္မေလး လက္ေခ်ာင္းေတြက ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာနဲ႔ လူလက္နဲ႔မတူဘူး ေမ်ာက္လက္ေမ်ာက္ေျခလိုပဲ ဆိုၿပီး ဆရာဆရာမေတြနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ ႏွိမ္ၿပီး ေျပာတတ္ေသးတယ္။ ကၽြန္မ ၄ တန္းေအာင္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ အေမက မိန္းကေလးပဲ ေသစာရွင္စာ တတ္ရင္ေတာ္ၿပီ အိမ္မွာ ၀ိုင္းလုပ္ဖို႔ လူလိုတယ္ဆိုၿပီး ခဏခဏ ေက်ာင္းထြက္ခိုင္းဖို႔ ၾကိဳးစားေတာ့ ဆရာဆရာမေတြက ကၽြန္မကို ေက်ာင္းဆက္ထားဖို႔ အိမ္အထိ လာၿပီး ေတာင္းပန္ခဲ့လို႔ ေက်ာင္းျပန္တက္ခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္မမွာ ရွိတဲ့ေကာင္းတဲ့အခ်က္ မွန္သမွ်ကို အေမဟာ တခါမွ မခ်ီးက်ဴးတတ္သူပါ။ အေမဟာ ကၽြန္မထက္အႀကီးနဲ႔ အငယ္အေပၚ အၾကင္နာတရား ရွိသေလာက္ ကၽြန္မအေပၚမွာ အၾကင္နာတရား ရွိတာကိုေတာ့ ကၽြန္မ သိပ္မမွတ္မိဘူး။ အိမ္မွာ ကၽြန္မဟာ ေက်ာင္းမသြားခင္ ေရစဥ့္အိုးနဲ႔ တအိုးျပည့္ေအာင္ ခပ္ထည့္ေပးခဲ့ရၿပီးမွ သြားရသလို ေက်ာင္းကျပန္ရင္လည္း အိမ္အလုပ္ေတြကို တျခားသူေတြထက္ပိုၿပီး အလုပ္ရဆံုး ျဖစ္တာေတာင္မွ မ်က္ႏွာအႏွိမ့္ဆံုးသူ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းမွာက်ေတာ့ ေျပာင္းျပန္၊ ဆရာဆရာမေတြနဲ႔ အတန္းသားေတြၾကားမွာ မ်က္ႏွာအပြင့္ဆံုး ျဖစ္ခဲ့လို႔ ကၽြန္မရဲ့ ငယ္ဘ၀မွာ ကၽြန္မဟာ အေမေၾကာင့္ အိမ္ေပ်ာ္တေယာက္မဟုတ္ ေက်ာင္းေပ်ာ္တေယာက္သာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေမဟာ ကၽြန္မငယ္ဘ၀က ကၽြန္မအတြက္ ဘာမွ အထင္ႀကီးေလးစားစရာ မရွိခဲ့တာ အမွန္ပဲ။

အေမနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အေၾကာင္းကို ျပန္ဆက္ရရင္ အေမဟာ ကၽြန္မနဲ႔ ပထမအႀကိမ္ ေတြ႔ၿပီးေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မလည္း ျပန္ေခၚတာ လိုက္မယ့္သူ မဟုတ္ေတာ့ အေမေနာက္တခါ လာေတြ႔ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ကၽြန္မထင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမဟာ ကၽြန္မေရွ႔တန္းမွာ ရွိေနတဲ့ ကာလေတြမွာ ကၽြန္မတို႔တပ္ေတြ ခရီးတေထာက္နားၿပီး ေရာက္ေနတယ္လို႔ သိရတဲ့ ေနရာတိုင္းကို အားတဲ့ စက္ဘီးသမား ဆိုင္ကယ္သမားေတြ ေခၚၿပီး လာလာေတြ႔တတ္သလို စက္ဘီးသမား ဆိုင္ကယ္သမား တေယာက္မွ အကူအညီေတာင္းလို႔ မရရင္ ေျခက်င္ေလွ်ာက္ၿပီး ကၽြန္မတို႔တပ္ ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာကို ၾကားတဲ့ေနရာကေန လိုက္လာေတြ႔ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ လာေတြ႔တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ျပန္ခါနီးရင္ ၀မ္းနည္းေပမဲ့ ပထမဦးဆံုး ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့အၾကိမ္ကလိုေတာ့ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းမွာ စိတ္ခံစားမႈ Emotion သိပ္ မျဖစ္ေတာ့ဘဲ အေမလာေတြ႔တာ ကၽြန္မေပ်ာ္တတ္လာတယ္။ ေတြ႔တိုင္းလည္း ကၽြန္မက ေခၚဖို႔လာတယ္ထင္ေပမဲ့ အေမက တခါမွ အိမ္ျပန္လိုက္ပါလို႔ မေခၚဘဲ သူ႔မွာပါလာတဲ့ အက်ႌအ၀တ္အစားေတြ ၊ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းေတြနဲ႔ ပိုက္ဆံေတြ ႏိုင္သေလာက္ ေပးၿပီးပဲ ျပန္သြားတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မက စစ္တပ္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔တပ္ေတြ ေျခရႈပ္ေနၿပီး အခ်ိန္မေရြး တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ ဒီလိုေနရာေတြကို ကေလးေခၚလာလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိေပမဲ့ တခါေတာ့ ကၽြန္မညီမ အငယ္ဆံုးေလးကို ေတြ႔ခ်င္လိုက္တာလို႔ ေျပာဖူးတယ္။

ျမန္မာျပည္ ေက်းလက္ေဒသက ဘုရားေစတီ ရွိတဲ့ ရြာတိုင္းလိုလိုမွာ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ၿမိဳ႔ကဇာတ္ပြဲငွားကာ ဘုရားပြဲေတာ္ေတြ က်င္းပေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီအခိ်န္ ၁၉၈၉- ၉၃ ခန္႔အထိ ေရွ႔တန္းေဒသက ရြာတခ်ိဳ႔ကို ကၽြန္မတို႔ ABSDF တပ္ေတြ စိုးမိုးထားႏိုင္ခဲ့ဖူးၿပီး ကၽြန္မတို႔ တပ္ေတြ စိုးမိုးထားတဲ့ ရြာမွာ ဘုရားပြဲလုပ္ရင္ လံုၿခံဳေရးကုိ ကၽြန္မတို႔ တပ္ေတြပဲ တာ၀န္ယူၾကၿပီး စစ္တပ္စိုးမိုးတဲ့ ရြာမွာ ပြဲလုပ္ရင္ စစ္တပ္က တာ၀န္ယူပါတယ္။ တရား၀င္ ေဆြးေႏြးထားျခင္း မရွိေပမဲ့ ရန္သူအစိုးရတပ္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ တပ္ေတြအၾကား ရွိတဲ့ နားလည္မႈက ဘုရားပြဲလုပ္ခ်ိန္မွာ ဘယ္သူစိုးမိုးထားတဲ့ရြာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရြာကို လက္ရွိစိုးမိုးထားတဲ့ တပ္က လံုျခံဳေရးကို တာ၀န္ယူၿပီး၊ မစုိးမိုးထားတဲ့ တပ္က ဘုရားပြဲပ်က္ေအာင္၊ လူေတြထိန္႔လန္႔ေအာင္ မလုပ္ဖို႔နဲ႔ ပြဲလာၾကည့္ခ်င္ရင္ တပ္နဲ႔ လံုး၀မလာဘဲ အရပ္၀တ္နဲ႔ လာၾကည့္ဖို႔ တရား၀င္ မဟုတ္ေပမဲ့ နားလည္မႈ ရွိၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဘယ္ရြာမွာပဲ ဘုရားပြဲလုပ္လုပ္ ဘုရားပြဲေတြကို စစ္တပ္ဘက္ကေရာ ကၽြန္မတို႔တပ္ဘက္ကပါ အေႏွာင့္အယွက္မေပးၾကဘူး။ 

တခါေတာ့ ကၽြန္မတို႔ စိုးမိုးထားတဲ့ ဘုရား ေျခေတာ္ရာ ရွိတဲ့ဘုရားေတာင္ရြာမွာ တၿမိဳ႔နယ္လံုးက လာတဲ့ စက္ေတာ္ရာ ဘုရားပြဲၾကီး က်င္းပစဥ္ တျခားၿမိဳ႔နယ္က လူေတြလည္း ပြဲလာၾကည့္ၾကၿပီး လူအစည္ကားဆံုးျဖစ္တဲ့ ဒုတိယညမွာ အေမဟာ ညီမအငယ္ဆံုးကို ေခၚလာၿပီး ေျခက်င္ေလွ်ာက္ၿပီး ဘုရားပြဲကို ေရာက္ခ်လာကာ ညီမအငယ္ဆံုးနဲ႔ ကၽြန္မကို ေတြ႔ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီညီမအငယ္ဆံုးက အေမႏို႔တိုက္ခ်ိန္ကလြဲရင္ ကၽြန္မလက္ထဲမွာပဲ ၾကီးလာလို႔ ကၽြန္မသိပ္ခ်စ္တယ္ ။ အဲဒီတုန္းက ညီမငယ္ကို ေခၚလာေပးေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္မ အေမ့ကို ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး အေမ ကၽြန္မကို စစ္တပ္မွာ လက္ေျမွာက္ သြားအရႈံုးေပးခိုင္းၿပီး အိမ္မွာ ခိုင္းစားခ်င္လို႔ ျပန္ေခၚဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတာမဟုတ္ဘူး၊ အေမ ကၽြန္မကို တကယ္ခ်စ္လို႔ လာေတြ႔ေနတာသာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ လံုး၀ ယံုၾကည္သြားတယ္။

အေမနဲ႔ ေတြ႔ရၿပီး သိရတဲ့ ရလဒ္ကေတာ့ အေမဟာ ကၽြန္မကို လံုး၀မခ်စ္ဘူးလို႔ ယံုၾကည္ေနတဲ့ အစြဲေလး ကၽြန္မမွာ ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။ ဒီႏွစ္ အေမေန႔လက္ေဆာင္အတြက္ သားသားက အေမအတြက္ ဘာ၀ယ္ရမလဲမသိဘူးလို႔ သူ႔အေဖနဲ႔ တိုင္ပင္ေနတုန္းက ကၽြန္မက ျမန္မာစာ သင္ရသိပ္ပ်င္းတဲ့ ကၽြန္မသားေလးကို ဒီႏွစ္ ေမေမ့ကို ဘာလက္ေဆာင္မွ ၀ယ္ေပးတာကို မလိုခ်င္ဘူး ျမန္မာစာကို ေကာင္းေကာင္းတတ္ေအာင္ သင္ပါ့မယ္ဆိုတဲ့ဂတိပဲ ေမေမလိုခ်င္တယ္လို႔ ေျပာထားတာ့ ဒီမနက္ ကၽြန္မသားေလးက ကၽြန္မကို ျမန္မာစာ တတ္ေအာင္ သင္မယ္ပါလို႔ ဂတိေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကို ကၽြန္မက ဘေလာ့ဂ္ဖတ္သူေတြကို သက္ေသထားၿပီး မွတ္တမ္းတင္ထားလိုက္ပါမယ္။ အေမေန႔လက္ေဆာင္ရၿပီး ကၽြန္မ သားေလးကို ဖက္ၿပီး နမ္းတဲ့အခ်ိန္မွာ သတိထားမိတာက အရင္ႏွစ္ဒီအခ်ိန္က ငံု႔ၿပီးနမ္းရေသးတဲ့ သားကို အခုေတာ့ ေမာ့ၿပီးနမ္းေနရတာကို သတိထားမိၿပီး ဘုရားဘုရား.. ကၽြန္မသားေလးလည္း အေမ့အိမ္က ကၽြန္မထြက္ခြါလာခဲ့စဥ္က အသက္အရြယ္ကို ေရာက္ဖို႔ သိပ္မလိုေတာ့ပါလားဆိုတာ ေတြးမိၿပီး တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သားေလး ကၽြန္မ ရင္ခြင္ထဲက ထြက္ခြါသြားမွာကို တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားစြာနဲ႔ စိုးရိမ္ေနမိၿပီး သားေလးကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖက္ထားမိပါတယ္။

စိတ္ကူးနဲ႔ေတာင္ သားထြက္ခြါသြားမွာကို ဒီေလာက္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေနရင္ အေမ့ရင္ခြင္ထဲက ကၽြန္မတို႔ လူလားမေျမွာက္ေသးတဲ့ သမီးႏွစ္ေယာက္ တကယ္ထြက္ခါြလာခဲ့စဥ္ကနဲ႔ ကၽြန္မကို ျပန္လာေခၚစဥ္က ကၽြန္မျငင္းခဲ့တဲ့ စကားေတြကို ၾကားခဲ့စဥ္က အေမဘယ္လိုခံစားရမလဲ ဆိုတာကို ေကာင္းစြာ နားလည္ၿပီး ကၽြန္မ အေမ့အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ ငိုေၾကြးမိပါတယ္။ ေခတ္ဆိုးစနစ္ဆိုး တံတိုင္းႀကီး၊ သေဘာထား မတိုက္ဆိုင္တဲ့ တံတိုင္းႀကီး ဘယ္လိုပဲ ျခားထားေပမဲ့ မိခင္ေတြရဲ့ သားသမီးအေပၚ ထားရွိတဲ့ ေမတၱာကိုေတာ့ ဘယ္လို တံတိုင္းကမွ မကာဆီးထားႏိုင္ပါဘူး။ အတိတ္နဲ႔ အနာဂတ္ကို ေတြးၿပီး ဒီႏွစ္ အေမေန႔မွာ ကၽြန္မ ေပ်ာ္၍မရေတာ့ပါ။

(မိဘနဲ႔ သားသမီးၾကား၊ ေမာင္ႏွမအခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ ရန္သူျဖစ္ေစေလာက္ေအာင္ စည္းျခားထားတဲ့ ေခတ္ဆိုးစနစ္ဆိုးႀကီး ျမန္မာျပည္မွာ အျမန္ဆံုး ခ်ဳပ္ၿငိမ္းၿပီး အေ၀းေရာက္သြားေသာ (သို႔) ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ သားသမီးမ်ားအတြက္ ခံစားေနရေသာ မိခင္မ်ားရဲ့ စိုးရိမ္မႈနဲ႔ ေသာကပရိဒ၀မီးေတြ အျမန္ဆံုး ၿငိမ္းေအးပါေစ။)


ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ

40 comments:

သူငယ္ဂ်ဳိး မိခင္ေလာင္း...

ဖတ္ၿပီး ေတာ့ စိတ္မေကာင္းႀကီးစြာျဖစ္မိပါ၏..

အေမဘက္ သားသမီးဘက္ ႏွစ္ဘက္စလံုးကပဲ..

အခုေတာ့ ကိုယ္တို႕ေတြက အေမေလာင္းဆိုေတာ့ .. အေမဆိုတဲ့ အေမာ ေတြကို ရင္မွာ ပိုက္တက္ေနၾကၿပီမို႕ အလွည့္ဆိုတာ ေရာက္လာၿပီ ..။

အေမေတြအတြက္ သားသမီးေကာင္း မျဖစ္ေတာ့ေတာင္.. သားသမီးေတြအတြက္ အေမေကာင္းျဖစ္ပါစို႕..။

ခင္တဲ့

မေဗဒါ

ဒီေန႔တတ္နုိင္သေလာက္အေမေန႕ပုိစ္ေတြကိုမဖတ္ဘူး။ ဝမ္းနည္းမိမွာစိုးလို႕။ဒါကုိေတာ႕လာဖတ္မိသြားတယ။္ဝမ္းနည္းသြားတယ္ ဘယ္တတ္နုိင္မလဲ။

ဒီလိုမ်က္ရည္ေတြ နည္းသြားေအာင္ အားလံုးအတြက္ ျဖန္႔က်က္ၿပီးလုပ္သြားဖို႔ ရည္ရြယ္ထားပါတယ္။ အခ်ိန္က်လာအံုးမွာပါ၊ သန္းေခါင္ဆိုတာ အမွတ္တစ္ခုသာပါ။

မငယ္နုိင္ ရဲ. ပုိ.စ္ကုိ ဖတ္၍ စိတ္မေကာင္းပါ ၊ အေမ အားလံုး က်န္းမာ ရႊင္လန္းပါေစ ၊

ဖတ္ရင္းနဲ့ စိတ္မေကာင္းဘူး ။မငယ္္နိူင္တေယာက္ အေမ့အေပၚ အျမင္ၾကည္လင္လာတာကိုပဲ အရံွဴးထဲက အျမတ္တခု လို ့ထင္မိတယ္ ။
ကိုယ္တိုင္ အေမ ဘဝ ေရာက္မွ အေမ့ေမတၱာကို ပိုနားလည္လာတာ က တကယ့္ကို မွန္တာေပါ့ ေနာ္ ။
အေမ နဲ ့ အျမန္ဆံုး ျပန္လည္ေတြ ့ဆံုျပီး အတူတကြ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ ့စြာ ေနနိုင္ပါေစ မငယ္နိုင္ေရ ။

အရင္ကသမီ... ယခု အေမအျဖစ္

မငယ္ေရ..ဒီေန႔ post ေတြ မဖတ္ဘူးလို႔ဆုံးျဖတ္ထားတာ...ေတြ႔ေတာ႔လဲဖတ္မိတာပဲ..
မေပ်ာ္နိုင္ပါဘူး..

ထပ္တူခံစားသြားပါတယ္၊ အေမနဲ႔ေဝးေနေပမယ္႔ အေမကို႔ ရင္ထဲမွာ အၿမဲ သတိရေနပါတယ္၊

မငယ္နိုင္ေရ ခံစားခ်က္ေတြ ကူးစက္ကုန္ပါတယ္။
အေမကို ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္သြားၿပီဆိုတာ မငယ္နိုင္ ေမေမသိရင္ ၀မ္းသာလိမ့္မယ္။ ဒီပို႔စ္ကို မငယ္နိုင္ ေမေမ့ကို ေပးဖတ္လိုက္ပါ။


မအယ္

စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႕ အေမအေႀကာင္းေလးဖတ္သြားပါတယ္ မငယ္ေရ...

မငယ္...
ခုနက တေခါက္လာဖတ္သြားေသးတယ္...
ဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး ဘာေျပာရမွန္းမသိလုိ႕ ျပန္သြားတာ...
ဒါ ဒုတိယ တေခါက္ လာဖတ္တာပါ။
အခုလဲ ဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာပါပဲ...
အေမေတြရဲ႕ ေမတၱာေတြ အခ်စ္ေတြဟာ သားသမီးေတြအေပၚမွာ အျမဲတမ္း စီးဆင္းေနမွာပါ...

ဖတ္ရတာရင္ထဲကို နင့္ေနတာပဲ..
စိတ္မေကာင္းဘူးးးးး
မႀကီးငယ္ႏိူင္ေမေမနဲ႕ မႀကီးတို႔မိသားစု ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ပါေစ။

သားသမီး ဘဝေရာ မိခင္ဘဝ ႏွစ္ခုလံုး ရယူပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ အမငယ္ႏိုင္ေရ ေမတၱာတရားေတြ ေရးမႊန္းသြားတာ ဖတ္ရေတာ့ သေဘာက်တယ္ဗ်ာ။အေမ့သမီးဘဝေရာ၊ သားသည္မိခင္ဘဝမွာေရာ ေအးျမတဲ့ ေမတၱာတရားေတြ ခံစားႏိုင္ပါေစဗ်ာ။

သြားစရာရွိတာ မသြားခင္ေလး ခဏ၀င္ဖတ္သြားတာ ညီမ ေရ ... မနက္က တေနရာသြား ခဏအိမ္ျပန္လာ .. အခုလည္း ေနာက္တေနရာ သြားစ၇ာရွိေသးလို႔ ... အေမမ်ားေန႔ လည္း ေအးေဆးမရွိေသးပါဘူး... ႏွုတ္ဆက္ခ်င္တာနဲ႔ မေနႏိုင္ လို႔ အခ်ိန္လုျပီး ဖတ္သြားပါတယ္ .. ဒါေတာင္ သမီးက အခု မသြားေသးလို႔ ေျပာေနေလရဲ ႔ ...မေဗဒါ ေျပာသြားသလိုဘဲ ေနာ္ ... မိခင္ပီသ တဲ႔ အေမ ျဖစ္ၾကရေအာင္ က်ိဳးစား ၾက ယံုေပါ႔ ....

အေပၚက အမ ပါ ညီမေရ ..

mie nge

Heart ထိသြားတယ္ဗ်ာ.....
စိတ္မေကာင္းပါဘူး။....

ဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္ မငယ္ႏိုင္...၊ ဝမ္းနည္းပါတယ္ဗ်ာ..။

ေျဖသိမ့္စရာ ေအးၿငိမ္းရာ ႐ွာေတြ႔ပါေစေနာ္...။

ဖတ္ျပီး စိတ္မေကာင္းဘူး အစ္မရယ္
ငိုခ်င္တယ္ .. း(

ဖတ္ၿပီးေတာ့ ရင္ထဲမွာ ဆို႕တစ္တစ္နဲ႕။ သက္ျပင္းခဏခဏ ခ်ရတယ္။

မိခင္တေယာက္ရဲ႔ ေမတၱာဟာ ေခတ္ဆိုး စနစ္ဆိုးေတြက အေရာင္ဆိုးလို႔ မရေအာင္ ျဖဴစင္ ျမင္႔ျမတ္ေနဆဲပါပဲ။ မငယ္ကို လာလာေတြ႔ေနတဲ႔ အေမ႔ပုံကုိ ျမင္ေယာင္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ နင္႔နင္႔နဲနဲ စိတ္ထိခိုက္မိတာ..
အေမ႔ကို ကိုယ္ခ်င္းစာ နားလည္သြားတာ အင္မတန္မွကို စိတ္ခ်မ္းသာ မိပါတယ္။ ကိကိ ေျပာသလို ဒါ အျမတ္ပါပဲ။ ရင္နာရေလာက္ေအာင္ သိပ္ေကာင္းတဲ႔ ပို႔စ္ပါပဲ မငယ္ေရ..

အမငယ္..
ဖတ္ၿပီးေတာ့ ရင္ထဲမွာ နင့္ေနေအာင္ခံစားရတယ္။
မိခင္ေတြဘက္ကိုကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး အရမ္းစိတ္မေကာင္း
ျဖစ္ရတယ္။အဲလိုအျဖစ္ဆိုေတြအျမန္ဆံုးလြတ္ကင္းႏိုင္ဖို႔
တတ္အားသမွ်ႀကိဳးစားေနပါတယ္။

ခင္တဲ့
ညီမသဒၶါ

အေမကို ခ်စ္တဲ႔သားသမီးတိုင္း ေဘးအႏၱရာယ္ေတြကင္းရွင္းျပီး လိုရာပန္းတိုင္ခ်ီတက္ႏိုင္ၾကပါေစ။

မေန႔ညထဲက လာဖတ္သြားတယ္ မငယ္ေရ...မန္႔မလို႔ဟာ အလုပ္က ႐ႈပ္သြားတာနဲ႔၊ ဖတ္ၿပီးေတာ့ ရင္ထဲမွာ နင့္ကနဲပဲ၊ မငယ္အေမရဲ႕ ေမတၲာက သိသာလြန္းတယ္၊ ဒီလို အခက္အခဲေတြၾကားက အေရာက္လာေတြ႔ခဲ့တဲ့ မိခင္ ေမတၱာ၊ ညီမအငယ္ဆံုးေလးကိုပါ အပါေခၚလာ၊ စားစရာေတြပါ ယူလာတဲ့ ေစတနာ...တကယ္ပဲ...။ က်မ ေရးမျပတတ္ဘူး ရင္ထဲ ထိသြားတယ္။ အေမအေပၚ အျမင္မွန္ကေလးရသြားတာ သိတ္ေကာင္းတယ္...

အေမ့ ဘက္က ခံစားခ်က္ေတြကို စာနာမိပါတယ္.. အေမ့အတြက္ေတာ့ ေခတ္စနစ္ေတြ ထက္ သားသမီးကပဲ ပိုအေရးၾကီးတာပါ..။

အေမေတြအတြက္ ဆုေတာင္းေပးသြားၾကသူေတြနဲ႔ ကၽြန္မရဲ့ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို မွ်ေ၀ခံစားၿပီး မွတ္ခ်က္ေပးသြားသူ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ပကတိ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ေနဆဲကာလ အေျခအေနေတြကို သိေစလို၍သာ တခ်ိဳ႔အခ်က္အလက္ေတြကို ထည့္သြင္းေဖၚျပခဲ့တာ ျဖစ္ေပမဲ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေ၀ဒနာ ေပးလို၍ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရာက္ခဲလွတဲ့ မိတ္ေဆြေတြလည္း ေရာက္လၿပီး ဖတ္သြားမွတ္သြားၾကတာ ေတြ႔ရေတာ့ အထူးပဲ ၀မ္းသာပါတယ္။

ကၽြန္မ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေရးထားတဲ့ ပို႔စ္တခုလံုးရဲ့ အႏွစ္ခ်ဳပ္ကိုေတာ့ ကဗ်ာဆရာ ဦးတင္မိုးသမီးပီပီ တိုတိုနဲ႔ လိုရင္းကို ထိထိမိမိ Summary လုပ္ေပးသြားသူကေတာ့ ညီမ မမိုးခ်ိဳသင္းရဲ့ မွတ္ခ်က္ပါပဲ။ ေခတ္ဆိုးစနစ္ဆိုး တံတိုင္းႀကီး သေဘာထား မတိုက္ဆိုင္တဲ့ တံတိုင္းႀကီး ဘယ္လိုပဲ ျခားထားေပမဲ့ မိခင္ေတြရဲ့ သားသမီးအေပၚ ထားရွိတဲ့ ေမတၱာကိုေတာ့ ဘယ္လို တံတိုင္းကမွ မကာဆီးႏိုင္ပါဘူး။ မမိုးခ်ိဳသင္းရဲ့ မွတ္ခ်က္ေၾကာင့္ ရလာတဲ့ ဒီ၀ါက်ေလးကို ေအာက္ဆံုးပိုဒ္မွာ ထပ္ျဖည့္ပါရေစေနာ့္။

အေမကို ဂရုဏာသက္သြားသူ၊ မွတ္ခ်က္ေပးသြားသူ အားလံုးကို အထူေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ကိုယ္တိုင္က လူမႈေရးအာမခံခ်က္ရွိတဲ့ ေနရာမွာ ေရာက္ေနမွပဲ...

လိုရမယ္ရေတာ့ အေမ့တုန္းက ရွိခဲ့တဲ့သတၱိမ်ိဳးေမြးထားေပါ့...

ဒါေပမယ့္ သားကေတာ့အေမကို သိတတ္မွာပါ...

းဝ)

လာၿပန္ပီအေမ႕အေၾကာင္း ေနာက္တခါေတြ႕ရင္
ေတာ႕ငိုၿပီဗ် အခုေတာင္ငုိခ်င္ေနတာေနာ္
အဟင္႔ မနဲထိမ္းထားရတယ္ ......

Blogger မန္းကိုကို said...

ဗ်ိဳ႕မငယ္နိင္၊

ဂူဂယ္မွာ ဗမာလိုရိုက္လို႔ မရတာနဲ႔ ဒီမွာလာေရးလိုက္တယ္။ ပို႔စ္နဲ႔ေတာ့ မဆိုင္ပါ။

ေမးခ်င္တာ နွစ္ခုရွိပါတယ္။

၁။ မငယ္နိုင္ ဘေလာ့ကို ဘယ္က template/design သံုးထားသလည္းလို႔ပါ။ က်ေနာ့္ဘေလာ့က ေဘာင္က်ဥ္းလြန္းေတာ့ ပို႔စ္ရွည္ေတြ မေရးနိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အလံေျပာင္းထားတာေလးလည္း အေရးမႀကီးေပမယ့္ ေျပာျပနိုင္ရင္ ေကာင္းမွာပါပဲ။

၂။ မေန႔ကပို႔စ္ကို ဖတ္လိုက္ေတာ့မွ ရြာေတြမွာ သူနာျပဳသေဘာလုိက္လုပ္ဖူးတာ ခုမွသိရလို႔ သူငယ္ခ်င္းအမႀကီးတစ္ေယာက္မ်ား သိမလားလို႔ ေမးခ်င္လို႔ပါ။
သူ႔နာမည္က ေနာ္အက္စ္ဟီးထူး (မထူး)၊ ဖားအံေကာလိပ္က ဒုတိယနွစ္ သတၱေဗဒ ကလာတာ။ အိႏၵဳရြာသူျဖစ္ၿပီး လူေကာင္ခပ္ထြားထြားနဲ႔။ သူလည္းအေရးအခင္းမွာ ထြက္သြားၿပီး သူနာျပဳဆရမတစ္ေယာက္ရဲ့ လက္ေထာက္အေနနဲ႔ တရြာဝင္တရြာထြက္ ေဆးလိုက္ကုေပးေနတယ္ ၾကားခဲ့မိဘူးလို႔ပါ။ စိတ္ထားေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္မို႔ သတိတရျဖစ္မိပါတယ္။ သူနဲ႔တြဲခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ခုထိၾကံ့ဖြတ္မွာ ဆက္လုပ္ရင္း ကြန္ျပဴတာဆရာမေတာင္ျဖစ္ေနတယ္။

ေက်းဇူးႀကိဳတင္လ်က္၊
မန္းကိုကို

May 10, 2010 11:06 PM
( (တျခား မဆိုင္တဲ့ ပို႔စ္မွာ ေမးထားလို႔ ေျဖေပးဖို႔ ဆိုင္တဲ့ေနရာကို ျပန္ကူးၿပီး ထည့္ထားလိုက္ပါတယ္။ - Nge Naing))

ကိုမန္းကိုကို
ဘေလာ့ဂ္မွာ ထည့္ထားတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ပထမေမးခြန္းမွာ ေမးထားတာကိုေတာ့ ကၽြန္မကို နည္းပညာအကူအညီေပးေနတဲ့ ေမာင္ေလး မိုးေသြးငယ္နဲ႔ ေမာင္ေလး ကိုဒီေရတို႔ ႏွစ္ေယာက္က အကူအညီေပးထားတာသာ ျဖစ္လို႔ ကၽြန္မလည္း မသိတာ အမွန္ပဲ။ ကိုမန္းကိုကို ဘေလာ့ဂ္အတြက္ အကူအညီေတာင္းခ်င္ရင္ေတာ့ ေမာင္ေလး မိုးေသြးငယ္ကို ေတာင္းၾကည့္ပါ။ သူအားရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို ကူညီပါတယ္။ ကၽြန္မ ဘေလာ့၈္မွာ Link ထားတာ ရွိပါတယ္။ သူ႔ဘေလာ့ဂ္က ငြန္ငယ္မိုး လို႔ေခၚပါတယ္။

တဆက္တည္းမွာ အလံကို ေအာ္စီအလံ လုပ္ထားလို႔ ေ၀ဖန္ေနၾကတဲ့ ရုရွားက စာဖတ္သူအေပါင္းကိုလည္း ေအာ္စီကဘေလာ့ဂ္မို႔ ေအာ္စီအလံကို သူတို႔ အလွထည့္ထားေပးျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္၊ တျခားဘာမွ ႏိုင္ငံေရး ရည္ရြယ္ခ်က္ မပါဘူးလို႔ အသိေပးပါရေစ။

ကိုမန္းကိုကို ေမးတဲ့ ဒုတိယ ေမးခြန္းအတြက္ ကိုမန္းကိုကို ေျပာတဲ့ မိတ္ေဆြနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ေတြ႔ျဖစ္ခဲ့မယ္ မထင္ဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ABSDF တပ္ရင္း (201) က တပ္ခြဲ (၁) လႈ႔ပ္ရွားတဲ့ ေနရာက ကရင္ျပည္နယ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ KNU တပ္မဟာ ၄၊ တပ္ခြဲ (၂) နယ္ေျမ၊ DAB စစ္ေၾကာင္း နယ္ေျမအေနနဲ႔ ေျပာရင္ DAB စစ္ေၾကာင္း (၃) နယ္ေျမမွာပါ။ ကရင္ျပည္နယ္မွာ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ တပ္မဟာတခုေအာက္မွာ တပ္ရင္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိၿပီး တပ္ရင္းမွာမွ တပ္ခြဲေခြ ခြဲထားတယ္ တပ္ခြဲတခုနဲ႔တခု လႈပ္ရွားတဲ့ နယ္ေျမမတူၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လႈပ္ရွားတဲ့ နယ္ေျမမတူရင္ ေတြ႔ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္မတို႔ အဖြဲ႔ေတြက တပ္အၾကာႀကီး ၀င္ထိုင္ေနတဲ့ စစ္ေၾကာင္းရဲ့ အေျခခံစခန္းရွိတဲ့ ရြာေတြမွာေတာ့ ေက်းလက္ က်န္းမာေရးကို လုပ္ေပးတာ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ ေရွ႔တန္းထြက္ခဲ့တာ ေက်းလက္က်န္းမာေရး programme အတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။ အေမနဲ႔ ေတြ႔တဲ့ အခ်ိန္မွာ လူနာၾကည့္ေပးတယ္ဆိုတာက မိမိတပ္အတြက္ စစ္ေၾကာင္းမွာ ေဆးမွဴးအျဖစ္ လိုက္ပါရင္း ရြာေတြမွာ နားခိုေနခိုက္၊ ခဏျဖတ္သြားခိုက္ ရြာသားေတြကို ႀကံဳလို႔ အကူအညီေပးတဲ့ သေဘာပဲ ရွိပါတယ္။ ေမးခြန္း ႏွစ္ခုစလံုးအတြက္ လိုခ်င္တဲ့ အေျဖမရလို႔ ေဆာရီးပဲေနာ္။

11 May 10, 13:42
lwinpyin: မငယ္ႏိုင္ဘ၀အေၾကာင္းလည္းျဖစ္၊ အေမအေၾကာင္းလည္းျဖစ္တဲ့ အေမေန႔အမွတ္တရေဆာင္းပါးေလးက ထိထိခိုက္ခိုက္ ရွိလွပါတယ္။ ေလးစားမိပါတယ္။

ဖတ္ျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္ အမေရ .. ။ အမရဲ႕ အေၾကာင္းအရာကိုဖတ္ျပီးမွ အေမနဲ႕ တစ္ခါမွ မခြဲဘဲ အခုအခ်ိန္ထိ အတူရွိေနတဲ့ ညီမတို႕ မိသားစုအေျခအေနကို ပိုမိုေက်းဇူးတင္ရွိမိသြားပါတယ္။ အေမမ်ားေန႕က အေမ့အိမ္အလည္သြားရင္ စကားေတြတစ္၀ၾကီး ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ေလးေပးေတာ့ အေမက ျပံဳးတယ္။ ခြဲခြာ ရွင္သန္ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ထပ္မံမရွိလာပါေစနဲ႕ေတာ့လို႕ပဲ အားလံုးအတြက္ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

အေမေတြနဲ႔ေ၀းေနရတဲ့ အေ၀းေရာက္သားသမီးေတြ အကုန္ျပန္ဆံုၾကရမဲ့ေန႔ကို ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္မငယ္..က်ေနာ္တို႔ေတြမဆံုၾကျဖစ္ရင္ေတာင္ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြေတာ့ ဥမကြဲသိုက္မပ်က္ေနနိုင္ၾကပါေစ.လို႔ လဲဆုေတာင္းမိပါတယ္..အေမမ်ားအားလံုး စိတ္ခ်မ္းသာျငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ..

မငယ္နိုင္ေရ ဖတ္လို႔လဲၿပီးေရာ မ်က္ရည္ေတာင္ဝဲမီေသး
ကို္ယ္႔ကိုကိုယ္စိတ္ဓါတ္ ခိုင္မာၿပီထင္ေနတာ အေမနဲ႔ ပါတ္သက္ရင္မရဘူးဟ

စိုင္းေက်ာ္ရဲ့ မွတ္ခ်က္ကို ေတြ႔လို႔ ကၽြန္မပို႔စ္ကို ကၽြန္မ တေခါက္ျပန္ဖတ္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ေရးတုန္းကအတုိင္း ထပ္တူထပ္မွ် ျပန္ခံစားရပါတယ္။ မွတ္ခ်က္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

အေမေကာင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ ဂုဏ္ယူပါတယ္ မငယ္နုိင္ေရ.. မငယ္နုိင္ရဲ႕ အေမတုန္းက မငယ္နုိင္ကိုေတာထဲမွာပဲထားနုိင္ခဲ႔ေပမယ္႔ မငယ္နုိင္အေမျဖစ္ေတာ႔ သားကို နိုင္ငံျခားမွာေတာင္ထားနုိင္ေအာင္ လုပ္ခဲ႔တာ ေလးစားဖို႔ေကာင္းပါတယ္.. ေတာ္လွန္ေရးလုပ္တာျဖစ္ျဖစ္၊ ေတာခိုတာျဖစ္ျဖစ္၊ ေသာင္းက်န္းတာျဖစ္ျဖစ္၊ ဒုကၡသည္ပါဆိုၿပီး အသနားခံတာျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ခဲ႔သမွ်အားလံုးက ျမန္မာျပည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္အတြက္ လက္ေတြ႔ျပသနုိင္တဲ႔ ရလဒ္ေကာင္းေတြမရွိရင္ေတာ႔ မငယ္နုိင္ရဲ႕မိသားစုနဲ႔ သားအတြက္ေတာ႔ အေကာင္းေတြခ်ည္းပါပဲ.. အနီးကပ္ ေတာတြင္းလက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲဝင္ေနတဲ႔ဘဝကိုစြန္႔ကာ သားသမီး ေနာင္ေရးအတြက္ ဒုကၡသည္ပါဆိုၿပီးအသနားခံၿပီး အေဝးကို ကိုယ္လြတ္ရုန္း ထြက္သြားတာကလည္း ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ဆိုရင္ေတာ႔ ေၾကာက္ေခ်းပန္းသူ၊ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္သူ၊ ကိုယ္လြတ္ရုန္းသူ လို႔ေျပာလို႔ရေပမယ္႔ အေမတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ႔ သူရဲေကာင္းလို႔ေျပာလို႔ရပါတယ္..

ဘာမွတားဆီး ပိတ္ပင္မထားတဲ႔ သာမာန္ဘ၀ေတြက လူေတြမွာက မိဘနဲ႔ခဏတာ ေ၀းေနေပမယ္႔ အေရးေပၚၿဖစ္လို႔ ဒါမွမဟုတ္ ေတြ႔ခ်င္လြန္းလို႔ဆုိၿပီး အခုေတြ႔ခ်င္တယ္ဆုိရင္ ခ်က္ခ်င္းၿပန္ၿပီး ေတြ႔လို႔ရနုိင္ေပမယ္႔ တပ္မေတာ္သားေတြကေတာ႔ ေတြ႔ဆုံရဖုိ႔မလြယ္ပါဘူး။မိဘ ေသဆုံးတာေတာင္မွ တာ၀န္အရအေ၀းမွာရွိေနရင္ မေတြ႔ဆုံရတဲ႔ တပ္မေတာ္သားေတြရ႔ဲဘ၀ေတြက ပုိလို႔ဆုိးပါတယ္။

mg

တာ၀န္၀တၱရားကို မိမိကိုယ္ေရးကိုယ္တာထက္ ပိုဦးစားေပးရတာ စစ္သားတိုင္းရဲ့ အလုပ္ပါ။ စစ္သားခ်င္း တူရင္ေတာင္မွ မိဘတခုခု ျဖစ္လို႔ အစိုးရတပ္က စစ္သားက ခြင့္ရရင္ အခ်ိန္မေရြး သြားေတြ႔ဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္ေပမဲ့ ေတာ္လွန္ေရး တပ္မေတာ္တခုခုက စစ္သားျဖစ္ရင္ ခြင့္ရရင္ေတာင္မွ သြားေတြ႔ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြရဲ့ ဘ၀က အစိုးရတပ္က စစ္သားေတြရဲ့ဘ၀ထက္ အမ်ားႀကီး ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္ ကိုယ္ကေလးဘဝတုန္းက ေတာထဲမွာ ငတ္တလွည္႔ပ်က္တလွည္႔ေနရေပမယ္႔ ကိုယ္အေမျဖစ္ခ်ိန္မွာေတာ႔ ကိုယ္႔ကေလးကို နုိင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းတတ္နုိင္ေအာင္လုပ္နုိင္တဲ႔ လက္ငင္းကိုယ္႔မိသားစုအတြက္အက်ိဳးရွိတဲ႔ ဒုကၡသည္ခံတဲ႔ အလုပ္ရဲ႕ ရလဒ္ေတြပါပဲ။ မငယ္နုိင္လိုပဲ နုိင္ငံအနာဂတ္ထက္ သားသမီးအနာဂတ္ကို ၾကည္႔သင္႔ပါတယ္။ နုိင္ငံေကာင္းဖို႔က ေနာက္မွပါ ကိုယ္႔မိသားစုနဲ႔ သားသမီးေတြေကာင္းဖို႔ကို ဒုကၡသည္အျဖစ္အသနားခံၿပီး ေတာထဲကက်န္တဲ႔လူအားလံုး နုိင္ငံျခားထြက္ဖို႔လိုပါတယ္

မငယ္ေရ ေမကိုလတ္ ကိုထိန္းပါဦး
အရမ္းရိုင္းတာပဲ.. ေယာက်ၤားလည္း အရမ္းရႈတ္တယ္
သူ႔ facebook ကို သြားၾကည့္ၿပီး ျပန္ဖ်က္ခိုင္းပါအံုး
ဒီမိုသမားေတြ အရမ္းသိကၡာက်တယ္